И покрај тоа што некои наши драмски писатели, идеалот на драмскиот текст го наоѓаат во отуството на текстот, сепак, сметам дека постдрамската фаза во театарот кај нас ќе задоцни.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Автор е на збирките раскази: Квартот на лиричарите (1989) и Фрески и гротески (1993); Излазак из сенке, антологија на младата македонска книжевност на српскохрватски јазик (1990); Текстовни процеси, критика, есеј, интерпретација (1996); романот Азбука на непослушните (1994); неколку драмски текстови...
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Коваќевиќ во еден од неговите драмски текстови, „Навидум живи“.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Русинката Ксенија Драгунска,театролог и драмски автор, идеалот на драмскиот текст го бара во отсуството на текстот.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Можеби таквиот негов однос со драмскиот текст ме наведе внимателно, мошне внимателно, да ги прочитам неговите дневни белешки.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Гледаше се што можеше да го препознае како театарска претстава, но и читаше драмски текстови.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Тоа го охрабри, или го насочи, или го поттикна, или просто го подлажа да напише еден драмски текст, од кој театарските уметници толку се изненадија што дури и се намуртија, па одвај се најде некој почетник режисер да го постави на една провинциска сцена, некогашна коњушница на некогашна касарна, што живуркаше со половина душа, одвај собирајќи премиерска публика, а не пак да собере некој денар за авторски хонорар.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Скитајќи така од книга на книга, наидов на новиот драмски текст на Душко Коваќевиќ „Контејнер со пет ѕвездички“.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)