Брат ми ја крена раката да поздрави; едниот прст му беше завиткан, другите четири прсти му беа свиткани и така, со испружениот показалец и раскрвавеното марамче околу него, мафташе во воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Мене ме стави напред, колку да можам да одам и да пеам, одев и кривев, а другите четири класа одеа по мене.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Секогаш потоа кога ќе се сетев на разделбата и на раскрварениот прст на брат ми, помислував на неговото дело “Мојсеј и монотеизмот”, кое во ракопис пред заминувањето ни го остави нам, на своите сестри, веројатно плашејќи се да не го изгуби својот примерок од ракописот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тука беа и десетте фишеци, што ги понесе, шест во пушката и другите четири во џебот, а тоа беше сега сѐ, што му беше потребно среде тие шпели.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На таков начин биле пренесени и другите четири пратки.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)