Јас знаев, а и другите знаеја што го мачи.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Не изговара клетва, впрочем другите знаат дека за тоа не се дојдени, само ги ослободува очите од тежината на клепките и почнува да раскажува, бавно и тивко, сеедно - во тишината од другите ќе достаса секој негов збор.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И пловевме и не знаевме каде. Други знаеја.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
И едниот и другиот знаеле дека попусто ќе се обвинуваат.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)