друг (прид.) - ги (зам.)

Тоа е специфичен двоен систем, кој во целокупната типологија на системите на писмо се појавува во улога на алка, што ги сврзува доследно силабичкото (да речеме, линеарното Б) и алфабетско (на пример, класичното грчко) писмо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пронаоѓањето на старотосемитското консонантно-силабичко писмо низа истражувачи го сметаат за резултат на творештвото на генијален поединец, но, во решавањето на прашањето за генезата на старосемитскиот систем на писмо треба да се имаат предвид и можностите за влијание отстрана, особено од страна на египетскиот хиероглифски систем на писмо, кој како писмо од комбиниран тип, во себе освен другите ги содржи и графичките симболи со единично консонантно значење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вирчето вода долу за мене имаше значења, што за другите ги немаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Присуствуваа на свадбите што речиси еден по друг ги направија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од прозорецот на својата канцеларија на првиот спрат на командата, Беренц неволно помисли дека на Медитеранот се лачат непотребно многу емоции, припишувајќи го тоа на жешката клима којашто ги создава зовриените средоземни темпераменти.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Чувствувајќи грутка во грлото, Карер го врти погледот кон она што некогаш било еврејско гето на стариот Закинтос, потсетувајќи се на кажувањата на генерации и на официјалните хроники што неретко како татко на општината и самиот ги оживуваше во своите говори на градските собири одржувани по различни пригоди, од локалите до државните празници: дека Закинтос е остров на одамна воспоставена хармонија на сите негови жители: на православните Грци, италијанските католици и на Евреите, Закинтјаните со мојсеевска вероисповед.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го следеше стапувањето на владиката на пристанишниот мол, неговото прекрстување што го направи штом стапна на копното, потем на срдечниот поздрав на градоначалникот со митрополитот, на бакнувањето на скутовите и раката на владиката од страна на свештениците, на камбаната од црквата на молот што оддекна со радосни биења што една по друга ги прифаќаа и останатите цркви на Закинтос во знак на поздрав кон штотуку пристигнатиот владика и на ведрото заминување на владиката и неговиот одбор за пречек под отворените чадори врз кои коечно почна да лее и одамна најавениот дожд.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некои се веќе паднати на плеќи, други ги гмечат, натежнати од обилниот дожд, а сите се сплеле во големо косиште, расчорлавено, по бавчата и така се скапуваат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Едните пеат, другите рецитираат, едните раскажуваат приказни, другите ги имитираат едните...
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Некои од нив речиси сосем ќе ги истуткаа и ги фрлаа, а други ги кинеа на сосем мали парченца. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Каде што не ги садиш, таму никнуваат експертите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Цитираат книги што други ги читале за нив.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Уште со појавувањето, ја грабнаа кајмакамот и бимбашијата и набрзина ја распрашаа колку пушки имаат, колку бомби и фишеци, но таа кажа само колкумина се, a за другото ги стегаше раменците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По таа причина огнот во одајчето не можеше веднаш да се појави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во своето нетрпение тој најчесто другите ги праќа во смрт.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Од една страна бомбардираше со реклами за морал, а од друга ги финансираше младите зарѓани штрафери да пеат треторазредни стихови со благоретардирана бучкуруш содржина од типот на „Спушти се доле земи го горе” и „Биди зелен и изролај еден”.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Скина неколку широки, зелени ливчиња, му подаде едно на Денко, а другите ги изџвака. - Пробај и ти! - рече.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Едната рака Ј лежеше врз главата, а другата ги мазнеше влакната по грбот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Света Тереза, Рама Кришна, Мајстер Ехарт, свети Јован Крстител и многу други ги опишаа ваквите значајни случувања, се разбира предизвикани со некоја друга метода, којашто вообичаено ја нарекуваме спонтана.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Толпа луѓе се меткаа по плажата, гледаа во морето, немоќно кршејќи ги прстите, додека други ги вртеа грбовите кон морето за да не го видат неизбежниот крај на давеникот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Поконкретно, обрнува внимание на опсесивноста со која некои геј-мажи ценат, сакаат и се фиксираат на нешта што многумина други ги сметаат за тривијални, ситни или речиси незабележливи нијанси на архитектонскиот или на внaтрешниот дизајн.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој многу ограничен поглед, да се биде геј е како да се биде Американец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Маж кој чувствува хомосексуална желба нужно се става во положбата на сексуален субјект и во општествената улога на жена, сигурно според перцепциите што другите ги имаат за него и – барем на некое ниво или до одреден степен – според неговата сопствена перцепција за самиот себеси.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На пример, Фелоус собира низа лични раскажувања што силно сведочат за степенот на страста на геј-мажите за естетско совршенство, за идеална убавина – појава што веќе ја забележавме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете исто така, машката геј-култура и машкиот геј-субјективитет се општествено изградени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не зборувам тука за она што ја предизвикува хомосексуалноста или хетеросексуалноста, ништо повеќе отколку што зборувам за eвропското откривање и колонизирање на Америка – процесот што на крајот го создал американскиот национален идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сексуалната желба за полово конкретен вид објект е израз и на сексуален субјективитет и белег на родов идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таквото лековерно верување во вистинитоста на конвенционалните поимања е сосема разбирливо, особено кога се темели врз толку длабоко вкоренети и навидум неприкосновени идеологии како оние што се однесуваат на полот и на родот, но тоа истовремено е и немудро и крајно непотребно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Типовите устроени кон зачувување се љубители на ситничава внимателност околу ситниците на дизајнот...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понатаму, овие жанрови на говорот ја вршат истата регулаторна функција во кодирањето на дискурзивните практики како и книжевните жанрови – само што тие регулаторната функција си ја вршат не во доменот на книжевното пишување и примање, туку во сферата на комуникацијата, во општественото однесување и во личната интеракција – дефинирајќи ги соодветната тема, формите на меѓучовечката односност и стиловите на комуникација.153 Во таа смисла, жанровите се не само формални, туку се и прагматични: тие на луѓето, во секојдневните практики, им обезбедуваат конкретни средства за меѓусебна интеракција и за справување со конкретни општествени ситуации – и ги подучуваат како да го прават тоа правилно.154 Систематските и формалните разлики што еден од друг ги разграничуваат конвенционалните видови на книжевниот дискурс претставуваат еден пример за прагматиката на жанрот – и навистина, се еден од најпознатите и најочигледни примери на таквата прагматика – па голем дел од она што имам да го кажам тука ќе упатува на тие традиционални генерички поделби меѓу видовите книжевност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А колку помалку машката хомосексуална желба се пројавува на таков агресивен, фалусен начин, толку поповрзана ќе изгледа со некоја женствена родова улога. ‌Ова значи дека родот и сексуалноста се строго поврзани.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога инсистирам дека хомосексуалноста е општествен облик на суштествување, не сакам да укажам дека хомосексуалноста е нешто научено ниту дека луѓето стекнуваат хомосексуална ориентација затоа што други ги научиле да бидат геј – дека биле „врбувани“, да речам, во „геј-начинот на живеење“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истовремено, повеќето такви мажи си ги задржуваат општествениот статус и чувството на субјективна овластеност што им припаѓаат на сосема полноправните мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Брзо, брзо, брзо, терај, терај, трчај, трчај брзо, не застанувај - се слушаа гласови кои беа надвикувани од луѓето од кои едни во трчаницата паѓаа, други ги прескокнуваа, ги газеа, се довикуваа и се бараа, се слушаше плач и врисок на мали деца и крикови на жени, рикање на говедата и блеење на овците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Накрсно, еден врз друг ги редеа тешките трупци и над секој ред фрлаа земја и камен.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие чувствуваат дека погледите на другите ги поништуваат, а присуството на другите го доживуваат како одземање на нивното присуство, тоа е како некој да им става јамка околу вратот, како со рака да им ги затвора устата и носот, како да ги брише од времето и просторот, како да ги осудува на смрт и покрај тоа што им го остава телото негибнато.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Повелете во нашата продавница која е на излезот – тука се делата на нашите драги пациенти: чорапи и шалови, ноќници и фустани, марамчиња и крпи, предмети изработени од дрво,“ ми рече доктор Гете, а потоа продолжи да ми раскажува како се живее во Гнездо: „Будењето е во шест – прво се чисти она што се растурило во текот на ноќта, под надзор на болничарките, а тоа не е едноставна работа, како што може да ви се чини на прв поглед.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оние другите ги работеа потешките работи: ги переа алиштата и постелнината, правеа копчиња и чевли…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во малечката библиотека еден човек постојано се држеше за глава, извикувајќи: „Зборовите одлетуваат од страниците! Зборовите одлетуваат од страниците!,“ и повторуваше сѐ додека останатите читатели не се побунеа, па чуварите ќе го однесеа во неговата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден млад човек беше доведен во Гнездо затоа што на сите им повторувал дека нема глава, еден друг млад човек беше исто така доведен во Гнездо, но затоа што другите ги уверувал дека немаат глави.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една девојка е сигурна дека некои нејзини мисли се всушност туѓи наметнувања, и прави спротивно на нив - ако прво помисли: овде ќе ја преминам улицата, веднаш потоа се спротивставува, и преминува на некое друго место; ако си рече: „Време е да јадам“, во следниот миг решава да остане гладна до следниот ден; ако си помисли, додека пие вода: „Пази да не ти се лизне чашата од рацете,“ уште веднаш ја фрла чашата на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден друг човек верува дека сите мисли кои се јавуваат во него некој друг ги внел во неговата глава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи постои без вистински однос со другите и со самото себе, Јас на тие луѓе, создадено од имагинација, е слично на пареа, недофатливо – токму она што го сакаат тие луѓе: да не бидат дофатени од другите; но во исто време и нешто што е под вечна закана да исчезне при секој контакт со стварноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луѓето, стиснати меѓу чуки и суводолици, се поставувале зад камења и зад џунки со искуство на војувачи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Што работат тие? Сешто: едни, за да не седат со скрстени раце, поставале врз неговата куќа изделкани стебла за нов покрив, други ги премачкувале поцрнетите ѕидови со вар - безработни се, луѓе се, зошто да не сторат нешто од што и муцката на сонцето ќе блесне позлатно?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Биле десетмина со кубури и со пушки, другите ги поеле говедата на безимен поток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не те разбрав, рекол Доце Срменков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И - понесен од тој ужасен гнев - еден по друг ги испука кон таму сите пет преостанати фишеци во магационот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едниот на другиот ги бришеа солзите, долго во ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Освен Рада и некој друг ги броеше часовите и ја посакуваше магијата на првата заедничка ноќ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ама! Некаде таму, кај пругата што сите други ги води некаде, спуштена е рампата и свети тоа проклето црвено на семафорот, поставен за предупредување.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па така, додека едни се среќни затоа што, ете, некој се грижи за нив, другите ги мотаат во устата, ги џвакаат, па ги плукаат, и, како по правило, секогаш ги чуваат за доказ на некаков заговор што се кова околу нив и во кој е замешана владата, некој од власта и некој претседател, од актуелните кои владеат овде или од некоја друга земја.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа, задолжувањето на сојовите од страна на спахиите со поделени парцели земја и издвоени стада говеда и овци, беше првото корисно раздвижување што дојде во Потковицата со Дамческите и за тоа и едните и другите ги благословуваа - на тој начин навистина приносите двојно се зголемија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека Јанческите, пак, дека се најбедни и за да се прикрепат колку толку со тоа што им го даваат другите ги вршат другите црковни работи: клисарската и ги чуваат црковните вешти: крштелникот, крстот, клепалото, носилата и слично.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На излегување ме викнаа и мене. Другите ги оставија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој им кажуваше на Армен и Алиса за десетиците книги кои ги купил овде и ги понел со себе на шпанските боишта, некои ги изгубил, други ги сочувалзачувал, носејќи ги на Балканот, пред почнувањето на Втората светска војна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сеедно, додека другите ги обземаше бес, благородниот Трифун Трифуновски потонат во својот волшебен свет блажено, со среќа твореше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој во истиот тон продолжи: Југославија е чудесно измислена утопија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога некој друг ги плаќа цеховите, таа чудесно функционира...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Непосредно по таа ноќ, кога ни раскажуваше за волот, сум легнала во дворот, на влезот, а волот цело време рикал, но не сакал да влезе во дворот, ниту пак другите ги пуштал да влезат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едни донесуваа, други ги однесуваа испечените тави, тепсии со баници и со буреци, разни татлии, сомуни лебови наредени на долга штица и завиткани во топли цедила, грав-тепсиичиња, чомлеци во земјени грнчиња на кои капаците им беа залепени со тесто. Само да гледаш и да не се нагледаш.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
11. ПРАВЕЈЌИ СИ ГИ ВЕЃИТЕ СИ ИЗВАДИ ОЧИ - што ќе ѝ се нејзе, нека другите ги видат, и онака штом љубовта тепкаво ја срочи таа виде: само светли денови ѝ идат ...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Едни ги пикаа своите годиначиња во градите, а тригодишните под широките кошули и така клечеа врз нив како квачки врз пилиња; други ги криеја децата зад иконите; една го кладе детето во камарата каде што попот врши проскомидија; друга го бутна во мазгалката зад иконата на св. Илија, а сите зедоа в раце по една икона, натпреварувајќи се која да ја земе иконата на Ристоса, св. Богородица и света Петка, надевајќи се дека нивната сила е поголема од онаа на другите светци, та белким и ќе ги заштити барем децата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Некои ги прегледуваа пушките, други ги точеа јатаганите со камени острила, трети ги притегаа ремењето на опинците, четврти ја сместуваа храната во тагаџиците.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не се разбудија само дечињата, инаку сите други ги кренаа главите и еден со друг се прашуваа што е тоа што се случува околу нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Даскалот Бино влезе. Сите деца станаа, станаа и Крсте и Неда, но ниту едното, ниту другото ги свртоа главите да се погледнат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Спаијата поруча „шо дал господ" а Ариф не заборави да ги испржи набрзина дробовите, срцето и бубрезите, од кои се разбира, еден дел донесе на спаијата, а другите ги мезија со Златета и другите другари.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некои паѓаат од коњите, други ги дигаат и сами пијани, но благодарејќи на убавото суво и топло време, немаше опасност ни од кал ни од простуда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сине си ослабел си станал „тенеќе”, внимавај (макар што беше спротивното!) Мајка кога сакаше со малку зборови да ни искаже многу содржини се служеше со познати поговорки, едни народни, други ги составуваше самата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Саво и уште двајца други ги облекоа германските униформи.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На едниот концепт границите му се неопходни, другиот ги порекнува.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Отспротива има и такви кои си ги негуваат седите бради, арно ама, тие севезден лелекаат оти само Македонија немала цар во прогонство, севезден прикажуваат за книги што други ги читале и севезден им е подобро отшто на другите им е полошо.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- „Што можеме да промениме?“ Со едната рака ги зграпчуваме своите спомени, а со другата ги пакуваме своите куфери.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги премолчуваме емоциите, но нема да можеме уште долго да ја потиснуваме горчливо слатката мешавина на жалење и каење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сепак, начин како да стапи во контакт со неа едноставно како да не постоеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Едната од нив го збрчка носот, другата ги рашири ноздрите, а најдоминантната се исправи, главата ја подаде нанапред и почна да го душка воздухот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се согласија за трите статии, а другите ги прибраа во папка како документација и за еколошката проблематика, и за новинарот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Меѓу другите ги владее германскиот, албанскиот, англискиот, арапскиот, шпанскиот, рускиот, јапонскиот и други јазици.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во нив еден врз друг ги фрлаат убиените борци на ДАГ, а потоа булдожерите ги посипуваат и грижливо ја израмнуваат земјата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Појаките момчиња од семејството ги носеа тешките лубеници кон дома, а ние сите другите ги придружувавме.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Облици на нова музика во своите дела воведоа и другите уметници, но Кејџовото место меѓу нив е секако посебно: тој со своите радикални и неконвенционални музички мислења и постапки повеќе од било кој друг ги разниша застарените навики и конвенции на дотогашната европска музика.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Едни со старата, христијанска вера појдоа кон Евро­па, преку Јадранското Море, другите ги втаса Азија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таква беше горката судбина на нашето семејство на двете страни од границата: едни знаењето на туѓите јазици ги спасуваше во тешките времиња во животот, други ги завиваше во црно... * Којзнае уште колку во мислите ќе трагав по сликите напластени во свеста од раскажувањата и потрагата по минатото на семејството за татковото враќање од Цари­град во куќата пред мене, за заминувањето и враќањето на мојот чичко од Лондон, враќањето на мојата тетка во Албанија, доколку од занесот не ме извлечеше сеприсут­ниот и едноличен глас на водичот Х.Х.: - Ги разбирам вашите чувства, по 38 години да се најдете пред прагот на родниот дом!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас живеам, си допуштам себеси да живеам, за Борхес да може да ја кова својата литература, и таа литература го оправдува моето постоење“. Чинот на пишувањето се појавува овде, ако не како должност, тогаш како нешто налик на мисија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во еден поран есеј, се обидов да ги покажам епските призвуци што лежат во основата на неговата доцна поезија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојат два реда што го содржат ова согледување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговото најголемо задоволство беше, се разбира, пишувањето, и тоа посебно пишувањето поезија, но дури и на чинот на пишувањето тој гледаше како на актерска претстава: “Ги сакам песочните часовници, мапите, типографијата од 18- иот век, вкусот на кафе и прозата на Стивенсон; оној другиот ги дели тие склоности со мене, но толку самобендисано што ги претвора во својства на еден актер /.../ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 211
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Работата прекина. Направија носила, двајца го кренаа отепаниот, а другите ги нарамија пушките и секирите и тргнаа назад.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Додуша натрупаниот снег и едните и другите ги правеше приближно исти, само растреперената душа на Пелагија како да открија одвај забележлива разлика, некаков крцкот што не доаѓаше од тлото на земјата, туку негде од погоре, скоро знаеше кој ќе се појави со Танаско уште пред да се отвори вратата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Потаму друг ги расчекорил нозете и нема сили да си ги собере.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пуста војна, си велиш, на едни им го зема животот, а други ги прави да не знаат дека се живи...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Васил Главинов во Велес, покрај другото ги донел книгите “За братство и социјализам“ од Васа Пелагиќ, “Е ли крива судбината“ од Љубен Каравелов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Некои автори коишто пишувале за Солунските атентати, за виновници за апсењето на И.Гарванов, Д.Мирчев и други ги прогласиле гемиџиите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, полицаецот Панајот, велешанец, кажал дека Милан Арсов се дружел со Орце, со мене, и сите други ги пуштија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Толпа луѓе се меткаа по плажата, гледаа во морето, немоќно кршејќи ги прстите, додека други ги вртеа грбовите кон морето за да не го видат неизбежниот крај на давеникот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)