Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

А еден друг го дофати Јане за појас, право на коњ, како јагне...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Едниот ја добликува хумката врз гробот а другиот го закачува крстот со моето име и околу него реди неколку ефтини венчиња.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Изгоре, можеби сам се запалил, можеби други го запалиле. живееше во некоја преуредена штала која се запали пролетта 1976-та.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој гледаше да не другиот го настапи така бос.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Зборуваше сѐ посилно и се обѕрнуваше да види дали и другите го слушаат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се претпоставува дека човек сака да живее за да „извлече задоволство од тоа што другите го почитуваат и сакаат”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Не сум јас, учителе, друг го има напишано. . .

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Толе и другите го слушнаа неговиот пригушен глас — скоро шепот — „Али, Муто, ѓел, ѓел, чабук, ич бише јок (Алија, Муто, ајде, ајде бргу, ништо нема) Тие што беа поназад се исправија слободно и тргнаа со мало растојание, едниот понапред другиот поназад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И едниот и другиот го покажуваат тоа елементарно уживање во сликањето, притоа радувајќи им се на “настраните” содржини.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Крај стубелот Бојан го забележа едното стомне. Другото го немаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но уште тогаш сфати дека цената на успехот мора да се плаќа со она што во однос на другите го викаше лицемерие.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И друг го живеел тоа, дури бил жив.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Но тој веќе не беше тука; бесен, излезе од семинаријата, па се врати со слово друго и ми го подаде препис да учинам, а тоа слово, со буквата Ж што почнуваше, на друг го даде за умножение.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но истата година или на почетокот на другата го подари некому или го продаде. Немаше со што да го храни.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Набрзо замина и тој. Каде и зошто никогаш не узнав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И после една друга го праша кој си ти, а тој и рече: „Брат и од Кате — Анѓеле“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ФРОСА: (во едната рака носи погача, а во другата го води Танета кој се држи за Спаса.) Добро утро!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Еден геј-маж го игра ’бучот’, додека другиот го игра ’женчето’“.69 Но, до 1977, сето тоа веќе беше древна историја.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Може да добие облик на копнеж за богатство и за општествена повластеност, но нејзин белег е стремежот да се оствари позадоволителен начин на живеење, живот во префинетост, во углед и во задоволство; не се стреми кон општествена надмоќ заради самата општествена надмоќ. ‌Ако машкиот геј-естетизам поттикнува идентификација со повисоките сталежи, тоа е затоа што машката геј-култура го претпочита задоволството повеќе од употребноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како што бргу објаснува Бартлет, нагорната општествена подвижност и самата е метафора.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како предмет за естетска наслада го зема она што другите го создале чисто заради употреба – случајно убави нешта првобитно создадени со некоја конкретна, практична, навидум вредна намена: прекрасни тела обликувани без умисла благодарејќи на спортски натпреварувања или на тешка физичка работа, величествени згради изѕидани во текот на националните или индустриските соперништва, отмена облека наменета за задоволување на потребите на високосталешкото фалбаџиство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие чувствуваат дека погледите на другите ги поништуваат, а присуството на другите го доживуваат како одземање на нивното присуство, тоа е како некој да им става јамка околу вратот, како со рака да им ги затвора устата и носот, како да ги брише од времето и просторот, како да ги осудува на смрт и покрај тоа што им го остава телото негибнато.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако некој падне во некоја криза, другите го чуваат и се врткаат околу него за да не направи нешто лошо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бидејќи постои без вистински однос со другите и со самото себе, Јас на тие луѓе, создадено од имагинација, е слично на пареа, недофатливо – токму она што го сакаат тие луѓе: да не бидат дофатени од другите; но во исто време и нешто што е под вечна закана да исчезне при секој контакт со стварноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Иста е работата и со оние кои имаат манија често да се лутат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едни селани со нивните учители и попови ја признаваат Патријаршијата и се под покровителството на српски или грчки конзули, а други го признаваат бугарскиот егзарх и ги слушаат бугарските трговски агенти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најмладиот, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, момок кај кого и ќе стигнел, стоел зад својот подалечен роднина Онисифор Мечкојад кога рекол со детска исплашеност во грлото дека покојниот има во Кукулино синови и внучиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И него како и другите го болеле нозете, во празнината на колениците легнувал студ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од секојдневните настани бил расчепен надве - едната половина му е врела, гори, во сѐ бара вистина, сиот разум му е во неа, другата станува трупец под мраз.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби го повторил она што пред тоа некој друг го рекол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тогаш тие и се ограничуваа да го средат барем само она, што беше околу нив, барем што беше во нив, а она другото го мавнуваа .

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш го истргнуваат, држејќи го за нозете, во влезот на каналот и друг го зафаќа неговото место.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Долгиот со една рака го опипуваше ѕидот а со другата го држеше Глигор.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не умееш да направиш нешто, а го урнуваш она што другите го создале.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Е, сега настапува проверувачот, полн со сомнеж, па, притискајќи нѐ нас на задната врата, почнува истрагата, човече, едниот ја брка бабата, другиот го држи дедото, автобусот стои во место, вратите заклучени.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На едниот од орлите му дале име на некој крал од Маџарско, со кој тогаш војуваа, а другиот го крстиле Дамче и пред насобраните селани, пред своите татковци, помали браќа и синови биеја шега со нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Некој рече, а другите го подзедоа и го раширија реченото дека парите не ѝ се сониле на стрина Николица туку на Драганка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И во темницата само него го здогледувам: стои пред српските војници (на едни им клисна, други го начекаа) и постојано прашува: - Зошто, каде, како?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едното го замижува, а со другото го гледа. „Доксим Тренчески е толку скржав“ , еднаш рече Лазор Ночески, „што и гревот свој не сака да ти го даде“ .

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со едната рака му го потпирам ножот на слабината, а со другата го фаќам в гуша. Го нацрпувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лука, Бидејќи не само што пишува, туку сака да премине и на другата страна и да го чита она што другите го пишуваат, Лука понекогаш е изненаден колку всушност му е тешко да разбере некои работи.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Да замислиме, доколку воопшто е можно да се замисли таква наизглед бесмислица, дека зборот „јако“ во нашиот јазик значи и „јако“ и „слабо“ (dass das Wort “stark” in der deutschen Sprache sowohl “stark” als “schwach” bedeute); дека именката „светлост“ се користи за означување како на „светлост“ така и на „темнина“; дека некој пивото го нарекува “пиво”, додека некој друг го користи истиот збор кога зборува за вода; го замислиме ли тоа, сме ја доловиле необичната пракса со која старите Египјани обично се служеле во својот јазик.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Другиот го слушаше, не го разбираше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Јадел месо, сега него други го јадат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Најпосле зошто не би било така: вистината е понекогаш во уверливоста на она што ни го раскажале и во она што други го слушале од нас кога сме умееле да раскажуваме.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дали другите го чувствуваат новиот стадиум.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Го бараат обликот што најмногу им одговара, па во текот на животот, едни го подисправаат и дотеруваат, други го уништуваат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Всушност, едниот брат рано заминал во Америка и никогаш се вратил, другиот го отруле во Кавадарци, зашто не сакал да ја даде мајка ми за некој кафеанџија, па во неговата кафеана, божем на грешка, го отруле и умрел во болница во Скопје.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Јас се поздравив и заминав угоре по патот и цело време си мислев дека најверојатно не ќе можам ништо да каснам зошто горе ме чекаше цела сурија гладници.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Со мене носев една англиски курка, па едното парче сирење го скрив под неа, а другото го носев заедно со лебот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Двајцата го распрашувале како е, што прави, а покрај другото го прашале дали знае некој збор турски.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Очите сѐ уште му прелетуваа од лице до лице, повиновни од секогаш, како да се обидуваат да откријат колку другите го презираат поради неговото понижување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе се залажеш себеси да мислиш дека гледаш нешто, ти заклучуваш дека и сите други го гледаат истото тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеш, реков, не знаејќи како да го кажам тоа што сакав да го кажам, знаеш, реков, оној што сака да пишува гледа што гледа околу себе, го има предвид и она што некои други го рекле за истата работа, ама сепак мора да се осами и само во своите мисли да гледа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Додека други го живеат животот Јас го теоретизирам Го оградувам Го тероризирам Се препнувам од него Го канонизирам Го филтрирам и проучувам Го анализирам А потоа нестигнувајќи никаде До никакво откритие и заклучок Го синтетизирам За да можат утре Моите деца Да го почнат овој процес одново Кутрите тие! 2007

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Илко со едната рака ја обгрна, а со другата го држеше воланот. Ѝ стана и нејзе жешко, та ја слече и таа блузата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога по некој ден пак го виде внатре каде што ги пофаќа предметите и прави нешто, се исплаши да не тргне по патот на татко му, собра се што имаше во лабораторијата, отиде в град и продаде што беше повредно, а другото го расфрла и искрши.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тоа паѓа на земи, а другиот го прободува во срцето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Едни ги пикаа своите годиначиња во градите, а тригодишните под широките кошули и така клечеа врз нив како квачки врз пилиња; други ги криеја децата зад иконите; една го кладе детето во камарата каде што попот врши проскомидија; друга го бутна во мазгалката зад иконата на св. Илија, а сите зедоа в раце по една икона, натпреварувајќи се која да ја земе иконата на Ристоса, св. Богородица и света Петка, надевајќи се дека нивната сила е поголема од онаа на другите светци, та белким и ќе ги заштити барем децата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Што дека уште веднаш им беше празно без него, особено на внучињавата, ама во неа имаше и надеж дека можеби некој друг го одлостил вагонот и го понел со себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

КОСТАДИН: Дали ќе ја видам? Дали таа ќе ме види?...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

ЗАФИР: (Пее, другите го придружуваат).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Други го задеваа дедот Петка: — А бреј, стари вапиру, каде токо и влечкаш виа пуста жени, бре? Колку си излагал и ошче колку ли ќе земиш на душа?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Стануеш со слоумоушн, со едната рука се држиш за каишот, додека со другата го стааш буѓеларот у задњи џеб...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Ако живееш у стан, немаш проблем; други го чистат, а ти само уживаш. И уживаш така едно печес месеца.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Постоја така загледан со полна уста. учителот продолжи: - Сѐ што врвело низ историјата, му врвело и на селово преку глава: едни го заземале, други го преземале; едни го опустошувале, други го обновувале; едни го молитувале, други го проколнувале; едни го утврдувале за да останат вечно во него, други гледале што побргу да го напуштат; на едни им било засолниште, дом, на други гроб.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Едни го колнеа, а други го бодреа: ”Напред само...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тој друг го гледаше сега како стои со потпрено чело на нејзината врата.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ме делеше ли уште тогаш со друг, мене и се друго што беше мое, и нели се споулавуваше зашто тој друг го гледаш со јама на чело?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сѐ си имаше пресметано Јагулче Дримски. Кога минуваше крај реката, срети многу луѓе. Едни го поздравуваа, други го одбегнуваа. А Јагулче Дримски беше со зајдени мисли.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Го врза едниот крај за шипката од прозорецот, а другиот го зеде во рацете.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Кулик, како неговиот претходник Диоген, наоѓа уживање во глумењето куче само кога други го набљудуваат.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Едниот ќе поведе во својот утрински занес пречекувајќи го сонцето другите го следат во складно безредие и еден по друг се редат во устремот на денот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Додека се обидувам, осмиот месец од оваа година, MCMLXXX достоинствено да го започнам писмово до тебе ја откопчувам душата како елек и шаторот твој го распнувам сосема меѓу вториот и дваесеттиот век резот е доволно длабок и горешт светлината да се прекрши и одбие твојот профил да се обликува појасно макар и ништо да не не објаснува: ни империјата, ни мемоарите ни градот што го подигнав во мислата променлива - еден град повеќе во Елада, љубената ниту слободата повеќе од власта што ја сакаше и Latio не, ни кованите пекунии со ликот на Антиној, обожаваниот Humanitas Felicitas Libertas ниту твојата библиотека која се обновува лека-полека по светот ниту противниците, не ни жените не ни смртта твоја и на твоите современици и коњот не, и знакот на небото и мачката со боја на пустина, мед и сонце (според описот на Јурсенар) ни патувањата, ни пророштвата не, не, не, во право си кога се сомневаш во смртта, кога му се предаваш на Допирот-Убавината-Сласта како на Смисла зашто, поместувајќи ги границите на крвта, плотта, идејата животот пренесувајќи го од една метафора на друга го одложи толку многу што остана и за нас! ________________________

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Некои крадеа на пазар портокали или лимони, други го поганеа местото таму каде што им доаѓаше. Трети пак, влегуваа по бавчите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Некои го оправдуваа, други го сожалуваа, ама што вреди кога неа веќе ја немаше...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Намигнуваше со едното око, а другото го вперуваше кон височинатана раката и со прстите нишанеше во носот на учителот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Постојаниот интерес за овој аспект на неодреденост Кејџ го покажа во распонот од десет години (1958-68) кога и настанаа овие седум композиции.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Читателот не знае дека во телото на ламбата се наоѓаат две мали камери.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Едната камера ја снима статијата што се чита, а другата го снима погледот на испитаникот, т.е. каде му е насочено вниманието.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Внатре кориците на часописот вметнати се 15 огласи, од кои три се повторуваат два пати. Едниот од тие три дуплирани огласи е тест- огласот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој ја диригира (или не ја диригира) сопствената делница без мешање во она што другите го прават. (“Ремек-делата на западната музика се пример на монархија и диктатура!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Посебно е карактеристична делницата на диригентот кој според статусот е изедначен со другите изведувачи.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Појавата на (во тоа време) новите медиуми (т.е. радиото и телевизијата), рекламирањето, односите со јавноста и корпоративната контрола врз културата, Хабермас ги гледа како начин приватните корпорации да добијат дотогаш невидена моќ во јавната сфера, со тоа практично истиснувајќи ги рационалните граѓани но и политичките партии како главни актери во политиката.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Како што нагласува Хабермас: „Две тенденции дијалектички поврзани една со друга го означија распадот на јавната сфера.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Огнен ја гледаше како прво ѝ паѓа точакот, па тротинетот, но не се помрднуваше од место.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас го бев фатила сирењето со една рака, а со другата го држев лебот, подготвена да ги однесам во кујната и да им го барам местото.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дора со едната рака го придржа точакот, а со другата го исправи тротинетот и лека-полека тргна да ги турка во дворот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Едното го стави врз лебот, а другото го остави само врз пластичната чинија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

При секое вдишување низ уста, ми се чинеше дека сите ситни капки крв што летаа додека сечев ми се налепуваат за јазикот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Насловите преку кои другите го чувствуваат и го доживуваат Твојот неоспорен писателски статус безмалку никогаш не се оние теоретско-есеистички (твојата книга Пријатели, на пример!) туку се, секогаш и без исклучок, само оние белетристички: Татковите книги, Времето на козите, Атеистички музеј...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Додека ја читав токму таа книга за Твоите духовни пријатели (пред дваесетина години, кога уште не Те знаев), за првпат помислив дека нејзиниот автор треба да е некој чувствителен, прилично фрагилен човек (un uomo fragile!), кој тешко дека се вклопува во кодифицираната слика (имагологија, стереотипија...) за стандарден балкански писател.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Малкумина, ете, знаат дека и Твојата прва авторска фаза, којашто јас милувам да ја именувам како професорска, суверено ја одбележуваат неколкуте сјајни книги, не само исклучително компетентни, но и мошне искрени, суптилни, на мигови дури и трогателни.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Што направив? Го врзав и заедно со оној другиот го затворив во една земјанка...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јас, другари команданти, морам да кажам, дека на едно советување што се одржа во нашиот Главен штаб, меѓу другото го поставив и прашањето: што да правиме ако дојдеме во ситуација да бидеме потиснати од Пинд?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

По поднесениот рапорт и поставувањето мртва стража, четата, одејќи еден зад друг го следеше курирот кој пробиваше пртина во густиот снег, влечејќи го зад себе во мракот живот синџир.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ремек-делата и генијалците одат заедно и со тоа што одиме од едниот кон другиот го правиме животот посигурен отколку што тој навистина е, и може да ни се случи никогаш да не ја запознаеме опасноста од современата музика или дури и да бидеме во состојба да испиеме чаша вода.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Така тајната на философијата може и да не биде во себепознанието, ниту во сознавањето каде одиме, туку да одиме каде што оди другиот, не себе да се сонуваме, туку да го сонуваме она што другите го сонуваат, не да веруваме во себе, туку да веруваме во оние кои веруваат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Може да не се знае што се сака, туку да се сака она што другиот го сака.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тоа е благосостојбата на отуѓувањето, што другите го оплакуваат како факт на себе-развластеноста, при што другиот станува наследен непријател бидејќи тој го чува нашиот отуѓен дел.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Таквата толерантност на другиот така дозволува поништување на субјективноста на двајцата дискутанти: едниот го прави само заменлив застапник на Вистината, а другиот го поништува како бранител.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вистината е при тоа мирно и понатаму нетолерантна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Црквата не ги поднесе Галилеевите вистини.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со една рака се потпре на бутината, а со ракавот од другата го забриша испотеното чело.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Не дека не знае сам да го пее писмото, ама поубаво му е кога друг го чита а тој да може да си замислува, да го гледа тоа што се кажува во писмото.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дончо запира, ги гледа, слуша глас од неколку клопотарчиња, го крева стапот и сака да потрча на кај нив со намера да ги тепа, ама во тоа не успева оти направо од меѓата од кај рекичката се појавува висок човек со голем стап во едната рака, а со другата го грабнува за вратот Еј, јунаку, кај си се загнал?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Набргу по заминувањето на внучињата на Петра и Костадина, работниците слегоа до последниот кат, Пелагија и другите го симнаа сето ѓубре од најгорниот кат до првиот, го собраа на куп пред самата зграда и додека ги зачистуваа пенџерињата и вратите, поминаа неколку комисии врзани со приемот на зградата, па почнаа да се точкаат сопствениците на становите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Со едната рака засекуваш танок лист од момирокот, а со другата го поземаш.