Во кусите периоди во кои едни војски доаѓаа а другите си одеа од неговиот град, се обиде да ги среди нерасчистените сметки, особено оние што се однесуваа на обврските кон Организацијата, по чија што задача токму пред војните се врати од планината во родниот Штип.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Дури другите си лежеа и почиваа, Планински го скри писмото во самарчето од коњчето и пак го соши.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Арно ама, нарачката треба да се сними комплетно, од почеток до крај, заедно со целото оро, кое ороводачот, личниот шофер, го „танцаше“ и го виеше на широко околу цела сала и, бидејќи три - четирипати некој друг си зафаќаше мало кратко оро, музиката престануваше и, заедно со текстуалната порака читана на глас на микрофон, повторно се снимаше од почеток.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Едниот ја вртеше низ раце мојата капа за сонце, а другиот си игрше со мојот тениски рекет и со топчето.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Зборуваа нешто, а ние не можевме да ги разбереме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Со едната рака го држам детето, а со другата си помагам, се зачекувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се плеткаат, се удираат една со друга и една со друга си пречат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
„Може некоа друга си сака човекот?“ си мислеше Ката, а надешта ѝ беше во Адемага.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Не си ги бришеше ниту мрсулите, ниту солзите, туку со едната рака си ја галеше главата, таму каде што ја болеше, а со другата си ги вадеше влакната од уста.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)