Едноставно речено, навреме скршнуваа во друг сокак.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
И Арсо скршнува во другиот сокак. Тој сокак не оди на крчма туку на друго место. Таму живее учителот. Со него останува повеќе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)