Понекогаш, ноќе, додека барав и запишував реченица по реченица на овој реквием, чин на почит кон мртвите на кои им се восхитуваме за нешто од нивниот живот, ја замислував во полутемнина и во златна рамка како дело на стар мајстор, висока и чедна како Ерменка (сеедно што можела да биде од словенско или еврејско потекло), во темнолилав брокат или сомот од кој нежно се одвојува син појас; незините полуотворени усни се вкочаниле во миг на воздивка, градите под низа на бел корал или балтички јантар живи се но не дишат исчекуваат нешто, сепак, тукуречи како на чудотворна слика, дамарите на нејзиниот долг врат го отчукуваат времето на онаа вечност што не може да се нарече и враќање; рамениците стегнати во шал од кашмирска ткаенина се тесни, историјата не можела долго да се потпира на нив.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Одговара, под маската на ведра резигнација: „Ќе мине“, не слушајќи го огорчените протести на пријателката - повторно помислува дека е премногу наивна за своето еврејско потекло.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Се сеќавав на татковата мисла дека крајот на една библиотека е крајот на историјата.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Францускиот поет од еврејско потекло Едмонд Жабес беше уште порадикален.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)