Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

НОЌ Краста и Тики со кола се возат низ градот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста во едната рака го држи воланот, а во другата телефонот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Девојката успева да се подигне и започнува панично да бега.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бети со едната рака ја подига слушалката и ги врти броевите, а со другата од џебот на палтото вади женски гаќички кои почнува да ги душка.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Пред мене веќе стои еден човек со чекан во едната рака и со срп во другата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Салепџијата, со калаисаниот ѓум во едната рака, а во другата со таблата со шарени филџани, викаше: - Ајде, ајде, салеп! Тазе, тазе салеп!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ја кревам едната рака, ја кревам другата, затега, тесно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секогаш беше со едната рака во џебот, а пак сега со двете.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Црниот машинист, Коле, по потекло од Вардино, веќе беше легнат под сенката, со свиткани колена и со едната рака под главата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Откако сите се сложија дека „мозокот” му припаѓа, токму на татко ми, како глава на куќата, како наш стопан, но и човек кој имаше склучено најмногу работни договори за оваа година, тој со победнички израз на лицето, со мозочето во едната рака и со жолтата кумановска во другата, го посоли добро и во еден здив и залак, го стрпа во неговата уста од која вирееа тазе направените вилици, скапо платени со зделките кои го беа фаворизирале неговиот бизнис годинава.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Меѓутоа дека тука сепак има нешто, покажува една фотографија во боја на Dr. Ack erman, кадешто неговото лице е маскирано а тој во едната рака држи едно сценарио а во другата кукла.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Со едната рака Емилија го галеше мачорот Фјодор, а со другата ја стегаше малата торбичка исплетена од сребрени алки, која ја имаше добиено од тетките на подарок и која ја носеше само во исклучителни случаи.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Со едната рака в џеб.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Со едната рака секогаш в џеб.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Зад него, за миг се најде келнерот Велко, држејќи го во едната рака коланот со сабјата, а во другата капата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На надворешната врата го сретнав поштарот кој ја имаше во едната рака одделено нашата дневна пошта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Цепенко го крена со едната рака и го развеа уште повисоко, во другата му блесна кама и...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бојан се наведна. Со едната рака го фати ножето од девојчето, со другата цврсто се зачепи за дрвениот раб од стубелот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со едната рака цврсто го држеше ременот, а со другата и со нозете го клоцаше снегот, го распретуваше, настојувајќи да го ослободи животното.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со мотиката во едната рака а во другата со купчето од четири пилиња со нозете нагоре, и во придружба на Тито, отиде зад кокошарникот и многу длабоко ги закопа нивните тела, за да не можат ниту ракунот ни лисицата да ги откопаат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со едната рака извлече хартиена салфета од металниот автомат за салфети, што беше пред него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Татко ѝ на Сандра имаше јаже во едната рака!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

ФРОСА: (во едната рака носи погача, а во другата го води Танета кој се држи за Спаса.) Добро утро!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Подзастана малку. Ја завлече едната рака длабоко во џеб и чудно ја издолжи главата; можеше да ме клукне.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Извади под црната престилка три стуткани банки и една по една ги премести од едната рака во другата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И Пенчо се смири пуштајќи ја да го држи со едната рака за мишката а со другата за црвената искрпена кошула.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во цветната индиска кошула и фармерките, таа, потпрена на ѕидот со едната рака, ме наткрилува: - Тука сум.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Рацете одамна не се секси приоритетни се градите, пирсаните папоци, депилираното меѓуножје, евентуално прстот во уста. (сигурно користел хендс фри оној што се запрашал каков е звукот на плесокот со една рака)

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Сѐ уште потпрен со грбот на ѕидот, со прстите од едната рака заплеткани во русата коса, Македонецот ги читаше испишаните папируси.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Налактен на масата, Савле ја мрмореше својата последна утринска молитва во колибата, оти срцето му кажа дека оној што зад него ги читаше неговите чкртаници е последниот што треба да го пречека и да го одведе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Чекорел во редот на дружината пред својата запрега, потоа легнал на двоколката, се спружил отпуштен и ја завлекол едната рака во сламата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш видов дека од едната рака му виси сплетен камшик и дека умее со него да везе шари по селанските лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чудел Онисифор Мечкојад, поточно не тој самиот туку како некој одамнешник да демнел од него со прашања зошто не го оставил другиот Онисифор сам да се расправа со закопот, како и пред тоа - со покојниковите претчувства и предвидувања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Јас сум му ја дал? Како можам јас да му ја дадам, од каде?“ „Ако си му ја дал, ќе знаеш од кого си ја ќердосал.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Место сето тоа, тој само зграпчи една рака од таа црвеникава мека раздробеност, а после ја пушташе да му се рони меѓу прстите, паѓајќи исто онака безшумно, пепелаво и право, како и густите ситни преспи на снежинките во прозорецот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога беше готов му извади на јаренцето сено и му го посоли со едната рака одвај; немаше ништо друго за да му даде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжувајќи да длаби по тие зборови, тој можеше да црвенее, мислејќи на оној ден, кога отстапи, оној ден, кога откажа да биде бригадир, кога ги тресна од земја документите за во Партијата, кога не откаса никаде ни збор за тоа, и кога довербата му остана откината, исто како што може експлозијата од некоја бомба да им ја однесе во војната на луѓето едната нога, или едната рака, и да ги остави сами без неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислеше дека треба да биде мирен, најмирен денеска, кога од тоа зависеше дали ќе продолжи да биде гладен, и така пробиваше бесшумен нагоре, со едната рака постојано врз пушката, чиишто железни делови почнуваа да му се лепат за прстите од студот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пушеше, чекорејќи, со цевката од пушката во едната рака. Цевката беше топла.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа со чашата во едната рака и со цигарата во другата, уживаше во овие два омилени порока.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со ѓезве кафе во едната рака и слушалката во другата средовечниот капетан само го слушаше својот соговорник.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Веќе замислував како ќе ја одглавуваме од столот кога ќе посака да стане, но таа беше светната од средство за сончање, па немаше таков проблем, зашто како јагула се слизна од пластиката и остави едно литро масло зад себе кога тргна со скакулецот од маж покрај себе, натоварен со торби и торбичиња, чадор за сонце и бебето во едната рака.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со притаен здив чека да види дали ќе се отвори портата и кој ќе излезе од неа, а кога таа се отвора и на Градишки Пат излегуваат Васил Митрески, Недан Бозоски, Цветан Ендоски, Стеван Ѕвездакоски и заедно со нив и Максим (тој во едната рака носи долга тутурка од книга а во другата дрвено троножно столче, исто такво какво што донесе Јосиф) и кога и тие се завкачуваат пругоре по Зедница, зазорот се претвори во треска.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во едната рака носи дрвено троножно столче, а во другата книга.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со едната рака ги водат добичињата, со другата се бранат од сонцето. Си го покриваат тилот и темето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со мака ја поткрева едната рака и нѐ фаќа за вратот, нѐ милува по темето со раката. Првин едниот, па другиот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со едната рака ќе си потурам, со другата ќе се замивам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Една рака сме кренале над веѓите и, по навика, со дланката над очите правиме сеница. Го управуваме погледот пругоре.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Главата ѝ е потпрена на нарамникот трески што ги носела и едната рака ѝ е поткрената кон челото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со едната рака ја држи камилавката, а со другата само ја поткрева мантијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со едната рака го држи леѓенот, со другата ни поттура.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со едната рака му го потпирам ножот на слабината, а со другата го фаќам в гуша. Го нацрпувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Излегувам и што ќе видам: Мисајле Ковачот му ја зел едната рака на Јона преку рамо и го трга ко везник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во понеделник, во вторник, во среда, во четврток, без пајаците бидејќи сè уште чекав, бидејќи сè уште чекам на оваа клупа на станицата Шемен Вер со ова тефтерче во кое едната рака пишува за да измисли некое време што нема да биде исклучиво овој бескраен виор кој ме разнесува кон саботата, кога можеби сè ќе биде завршено, кога ќе се враќам сам чувствувајќи дека веќе се будат и почнуваат пак да грицкаат барајќи со своите разбеснети клешти нова игра, друга мари-Клод, други Паули, повторување по секој пораз, повторен канцерозен почеток.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Го извлекува лицето од кал, едната рака од него е начичкана со трици.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А правот, веќе не се плаши од нашите удари. †4 †5 Тогаш, ние стоиме и велиме: ете, јас ја Ете ги трите пара на нашите испружив едната рака право пред себе а другата страни: рака назад.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Пред вратата од катедралата стојат Богдан и Марија фатени под рак; Марија во едната рака држи букет цвеќе; облечена е во невестински фустан со широки набори и тантели, стегната во половината како балерина, а на главата бел превез и венче; Богдан е во црни алишта и со бело шамиче во малото џепче; насмевнати се, весели се; крај нив се неколку машки и женски прилики и неколку дечиња раштркани и неподготвени за сликање.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој со едната рака ја држеше цврсто за половината чувствувајќи ги нејзините растреперени мускули, а со другата рака ја стискаше нејзината рака и ја чувствуваше нејзината врелина и спонтаност привлекувајќи ја кон себе колку што е дозволено.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во слободно време ги носеше на кино, на циркус, на капење во базен, во зоолошка градина, на коњски трки, на фудбалски натпревари; и кога шетаа, за едната рака го држеше мајка им, а за другата тие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Преценуваше - строги очи, строги црвени печати на образите, строга празнина место прсти на едната рака.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Но во детството тој веруваше во легендите на својата земја: езерските пастрмки имаа црвени дамки на крлушките од крвта на ослепените очи на Самоиловите војници; во некој бунар тропаше срцето на светецот Климент; Крале Марко со една рака дигал биволска запрега за да им го покаже на јаничарите патот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се облекува, повремено се поднаведнува, ја крева едната рака, па другата, мрмори, како обично, дека пак му се затурил некој дел од облеката.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Бидејќи јас не се осмелував да се поместам, таа го фати со едната рака за ременот околу вратот, и со другата почна да го чеша зад ушите, сѐ така говорејќи му дека бил добар пес, убав пес.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Татко, не мене, ами Борко го прегрна со едната рака и го прибра до себе и, слушнав, како тој да бил болен и одделен од дома, а не јас, го праша дали сака од зелените или од црвените бонбони.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Му ги зеде рацете и му ги прекрсти на мевот, но смучна со носот налутено кога забележа дека палецот на едната рака му стои пикнат меѓу кажипрстот и средниот прст, како да ѝ покажува шипинки.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Илко со едната рака ја обгрна, а со другата го држеше воланот. Ѝ стана и нејзе жешко, та ја слече и таа блузата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

За цело време додека разговараа, сите тројца: и Мил и жена му и Богуле, одвреме-навреме погледот го вртеа кон ковчеџето крај нозете од Илко на кое тој ја имаше спуштено едната рака како сè уште да го пази...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Остана жив, се спаси пак, без прсти на едната рака.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ако јамката ја стесниме уште малку, ќе дојдеме до композицијата Раце што се цртаат, во која едната рака ја црта другата, и притоа двете формираат двостепена Чудна Јамка.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Го имаш тој глупав мал глушец на кој му треба само едната рака, и очите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ние, децата, со Мајка, си чекавме крај прагот, секој со една света книга во едната рака, а со торбичка, во другата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Побара со едната рака да се потпре на нешто. Гаснеш, рече.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ме фати со едната рака и ме сврти кон себе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И додека доктор Пачев, одушевен од резултатот на операцијата што веројатно и самиот не го очекувал, се поклонуваше на сите страни и тоа толку ниско што со челото го допираше трињето во арената, атлетичарот се смееше, грлено се смееше и ги поздравуваше со раката што до пред малку се чинеше отсечена.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не, не спомна ништо во врска со нејзините килограми.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Таа и тебе ќе се обиде да те грабне, ќе видиш! Не затоа зашто ѝ се допаѓаш.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нели, многу смешно - се трудеше Катерина да се разведри, или само да ми прикаже дека не држи многу до тие сеќавања; и наеднаш, откако се потпре со едната рака на мојата подлактица неочекувано потскокна, се протегна колку што можеше за да дофати некој лист од гранката, но тоа не ѝ појде од рака, и откако се спушти на земјата ми се приближи, ме опфати со двете раце и ме привлече кон себе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Значи на претставата на која неволно птисуствував спомнатата ноќ доктор Пачев се појави на сцената за да му ја отсече со пила едната рака на заплетканиот атлетичар па неговото тело наеднаш се ослободи од замрсената положба а раката којзнае како се врати на своето место.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Испуштив да речам дека со едната рака најнапред помина низ кадрите на Виктор, можеби за да му ја изрази и овојпат својата наклонетост, а потоа се сосредоточи на нашите чаши.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И токму кога се подготвував да истапам отворено и храбро и да го исправам Вртанов пред сите овие обвинувања, во собата се втурна најнапред главата на Росана, поточно нејзиното лице, а малку потоа, додека се придржуваше со едната рака за рамката на вратата пред мене таа го изложи и своето раскошно разголено торзо.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во едната рака држи одрана кокошка, во другата бокал со крв.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Во едната рака држела сребрена кофичка додека се пробивала низ грмушките и итро ја повикувала исчезнатата крава, молам, нека се врати дома, или утробата ќе ѝ пукне од неизмолзеното млеко.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Годинките Маја си ги кажуваше само со кревање на едната рака, со раширени прстиња - пет.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Не зборувај и слушај! - викна очаблавениот командир на четата кој стоеше со широко поставени нозе во калта и со едната рака си ги триеше градите. Левата му остана на Кајмакчалан.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Високиот исправен со цела висина, стои, држејќи се со едната рака за предното стакло.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Таа со едната рака си го придржуваше венчето над очната празнина што и ја имаа покриено белите ливчиња на маргаритките.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На Пецета му дојде да спрсне да бега, но брадјосаниот го џапна за рака и го седна на гуњата до себеси сѐ држејќи го со едната рака поклопен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А јас му имам речено и на татко ти: чесните, на едната рака ќе ги изброиш!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не заборавај: златото толку сјае што во многу случаи ја има ослепено и најголемата чесност.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А кога беше веќе на врвот, се фати најнапред со едната рака за едната жица а потоа и со другата рака за втората .

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И дури таа така сама спиеше и бараше средство со кое да се отруе, една ноќ кога беше тврдо заспиена, Полин ја преклучи вратата со друг клуч и полека, на прстички, ѝ влезе во собата, ѝ се пикна во постелата, ѝ ја крена кошулата и ја соголи; кога таа се разбуди и списка, тој веќе беше над неа, со едната рака ја стегаше за рацете да не му ги извади очите, со другата за устата да не вика.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Со една рака веслаше тој, а со друга Царјанка; кога ќе се изгубеа далеку од брегот, ги оставаа веслата и се впиваа еден во друг; тивкото ветерче им павкаше по голите тела, им минуваше по вжештената кожа како да ги лиже; чунот поигруваше, се нишаше, шлапкаа ситните бранчиња по него како по голи бутини.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- „Што можеме да промениме?“ Со едната рака ги зграпчуваме своите спомени, а со другата ги пакуваме своите куфери.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ги премолчуваме емоциите, но нема да можеме уште долго да ја потиснуваме горчливо слатката мешавина на жалење и каење.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се чувствував непријатно, како да сум се замирисал од огромниот напор сѐ да изедам и некако да ги спречам цревата да ми бучат, а покрај тоа, кога се веднев да ги гушнам братучедите кои беа малку пониски од мене, во стомакот добивав болки како некој да ме боде со нож.