8 Суштински, посебнота на прозата на Чинго се наоѓа во доменот на естетското: само во убавината на таа проза се остварува нејзиното дејство, нејзиниот секогаш згустен впечаток, сугестивната моќ што нè приврзува кон неговите текстови и овозможува тие да останат трајно врежани во суптилните сплетови, на нашата меморија, пред сè во нејзиннот емотивен комплекс.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Се држевме за малите прсти додека се опивавме од виното од кристалните чаши, последниот за заеднички подарок на нејзините разведени родители, додека ги разурнуваме, анализиравме и повторно, со итра победничка насмевка, ги градевме нашите вродени и здобиени емотивни комплекси додека гледавме како ѕвездата на новиот филм ја шмукува мекоста на остригата, додека ги одморавме телата, а во очите, низ единствениот прозорец на студиото, неосетно ни заспиваше жолтата градска есен.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)