Дали мора да е токму вакво лицето на нерадосната пустина во која на крајот ќе опстане само жедниот кактус на нашата осаменост?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ти да бидеш жеден кактус, а јас капка која ти недостига, ти да ми бидеш верен, а јас стопати да те изневерам, да ги смениме улогите, па нека има од се по нешто, за мене авантура и удобност, а за тебе, како е да се биде ЈАС.
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
И уште нешто: дали животот на мајка ми всушност претставувал едно вечно секојдневно заминување во се подлабока самотија?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)