женски (прид.) - глас (имн.)

Кочо се подума малку и беше веќе готов да се согласи, кога одеднаш се јави женски глас од зад него: - Ако нема каде, нека дојде момчето кај мене.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Лево, рој женски гласови се оѕваа и, чиниш со лесен лет на пеперутка, ја пробиваат темнината и кратко, задржувајќи се меѓу осакатените дрвја, јагленосаните гранки, подгорената трева и овенатите полски и шумски цвеќиња - ја отпеваат изгубената младост, убавината и недоживеаната љубов...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Група од триесет до четириесет“, залаја продорен женски глас. „Група од триесет до четириесет! Заземете ги местата, молам. Триесет до четириесет!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден војнички женски глас врескаше од телекранот некаква патриотска песма.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одвреме-навреме Винстон фаќаше такви забелешки како „Мислам дека сте во право“ и „Толку многу се согласувам со вас“, изговорени со младешки и прилично глупав женски глас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наместо тој, ми се јави женски глас. Ми се претстави како сестра од институтот за психијатрија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Оооооооф, боже, оооооф“, тивкото офкање на женскиот глас доаѓаше од креветот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Стоеше така со погледот како фрлен во пустина и веќе помислуваше да ја батали оваа работа коа, зад себе, од левата страна, чу женски глас како му вели: „Ви треба помош?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Женски глас се смее: Ајде ... ајде ... добра ноќ ... утре пак ќе се видиме ... Машки глас (тажно): Добра ноќ.
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Јурнува надолу по скалите. Го удираат в тил пронизливи пискотници на истанчен женски глас.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Отсекаде наоколу допираа викотници. Панични женски гласови што ги довикуваа најблиските.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И додека си ги бришевме солзите и престанавме да липаме, штом го поминавме тунелот, слушнаме пробивен и писклив женски глас: - Доаѓаат!!!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Мамооо!!!! – викна момче од камионот што возеше пред нас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Замрежи просторот околу, се се стесни, зашумолија нозе небаре газат во суво лисје, прогрмоти женски глас отсекаде: „Ќерко моја, иако моево тело е студено, иако моиве усни стрижат со сув ветер, скриена во длабоката скрвишница на земјата – мајка, мојава душа е топла!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Од оваа тешка состојба ме тргна женски глас.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во книжарницата набргу некој влезе и се слушна важен женски глас: „Моето девојче е прваче. Ве молам, дајте ми една тетратка со широки и тесни линии и еден молив број два.“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Тоа значеше исклучување на многу други групи, врз основа на нивната раса, род, класа.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Гласовите на работничката класа и женските гласови не се слушаа во буржоаската јавна сфера; овие исклучени групи мораа да развијат свои, независни форуми на изразување.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Колку многу ми недостасуваат во Пасажот железните мрежести ролетни спуштени сѐ до бетонот! ми шепоти сега привидот на познат женски глас.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Си заштедил, луѓето си ги лажел?“, продолжи женскиот глас.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Па зашто вие овде легнавте?“, го праша надмениот женски глас.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа што ние тоа секогаш го можеме, за гробот наш по третата класа да платиме”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И вие госпоѓо, од вашите каприци не можете да се смирите“, вели машкиот глас.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)