жив (прид.) - сум (гл.)

Но не погодив ли неколкупати зашто немав кого да зарадувам - еве дојдов и жив сум?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Па гледаш, жив сум, и детето ми е при мене живо и здраво.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
— Еве, жива сум, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога стивна пукотот, Трајан ја отфрли земјата, се пофати за главата, за раката, за ногата: жив сум, жив сум. си рече.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
ЕВТО: Јас сум жив! Жив ли сум! Жив сум! Си се носам себеси на грб, како товар.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Жив?... - Па не сум ангел, Донке... Жив сум...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Донке... Калешо.... прошепотив. – Не грижи се. Ете, и јас сум без едната и жив сум.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но, ете, жив сум. Барем досега.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Жив ли си, учителе? - Да, деца мои, жив сум и радосен што слушам вакви работи за вас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)