затворен (прид.) - во (предл.)

„Мислев дека луѓето ќе се чувствуваат отворено и со љубов едни кон други.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, забележав дека тие изгледаат како да се многу затворени во сопствените глави, играјќи во своевиден транс, свртени кон звучниците.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Дали си забележала дека ако некоја облека не ја фатиш долго време, е полна со прав, и ако е затворена во кофчег а правот во кофчегот не може да влезе?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Мајка ми беше во Полска, татко ми во Грција (заборавив да кажам дека кога беа затворени во Лерин татко ми со браќата и снаата, татко ми не го пуштија од затвор, туку беше прогонет на островите во Грција и таму беше сѐ до 53 година ...ако е точно, не сум баш сигурна(!)... кога го ослободија живееше во Лерин, ама беше политички неподобен).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа толку многу ме погоди што со денови бев затворена во себе и со никога не комуницирав, па мислеа дека сум забегала со умот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Уметникот во новата, комуникациска ера веќе не си е, како некогаш, доволен самиот себеси затворен во својот микро-свет, туку сега е граѓанин на светот, отворен кон сите култури, традиции и индивидуалности во интеракција. (што не значи дека „изолираниот уметник” е мртов - бидејќи уметноста сепак е осаменичка работа, а мејл-артот само разгорува некои стари жарчиња за односот меѓу уметникот и светот - туку само зборуваме за доминантни модели, како во животот така и во уметноста, како во комуника­цијата така и во творештвото, сè повеќе разбирајќи дека сето тоа е исто и дека она страшно осамено, тогаш, Life = Art на Дишан, денес е толку секаде-присутно што, веројатно, за некоја година, како реакција на „промискуитет­ носта на информацијата и уметноста” ќе се појават „Новите езотеричари” кои, како некогаш алхемичарите, ќе се обидат да сокријат, да сакрифицираат одредени зони од знаењето, иако процесот е толку залауфан што...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Никој повеќе не гледаше на нив како на депресивни губитници.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А тогаш, како што дрогите влегоа во животот на просечните луѓе, така и тие почнаа да стануваат прифаќани како „сексуални радикали”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сѐ уште се муваа таму кадешто беа и претходно - на работ од големите градови, затворени во евтините хотели и со свое друштво - отпадници со лоши заби и евтини парфеми и ужасна гардероба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Толку, имено, изнесува процентот на 7.315-те лица од цела една етничка група, приведена и затворена во големата индустриска зграда во градот Скопје, од неодамна подготвена на новата намена и обиколена со висока ограда од стотици метри бодлив тел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се приклучила кон сонародниците во ноќта на 11 март 1943 година, со нив била транспортирана во Скопје, затворена во привремениот логор за македонските Евреи во скопскиот монопол.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Двајцата имаат право на задоволство: од 8 февруари Мертен лично со декрети што го носеа неговиот потпис под новата функција на воен управител за Егејот, ги стави во сила Нирнбершките антиеврејски закони и на оваа територија, врз основа на што солунските Евреи, обележани со давидовиот знак, се затворени во неколку гета, од кои едното, помасовно, се наоѓа до самата железничка станица.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А останатото? Останатото ќе го докрајчат двајцата СС-овци.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Целиот тој ден остана дома, затворен во спалната соба, свиткан преку очите со цврсто стегнатата свилена ешарпа, и легнат на празниот кревет со едната рака испружена на страната каде што обично лежеше Лила.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Овие песни се затворени во себе.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Секула веќе три дена го држат затворен во визбите на училиштето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
За злочин извршен на правоверен мухамеданец, Толе беше веднаш затворен во прилепската апсана.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас затворен во кожна кутија.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Понекогаш очите, сетилата, вистината......ми се затворени во кошмар, а кошмарот е затворен во мене.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се гордеете со Рафал но знаете дека бандата - или здружението на разбојници, како што ќе рече судот - постои дури откако сме затворени во хотелов.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Извадено од зоната на свеста на видот што го создал тоа дело уметничкото дело го губи својот контекст и станува суперезотеричен систем затворен во себе.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Како и друг пат, сеедно каде одеа, сеедно колку да беше пријатно и убаво, - таа остана затворена во себеси, невесела, потисната.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секогаш е тажно кога се живее со спомени!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затворена во себе. Усамена. Само со своите спомени... Тажно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Беше убеден дека волците не се во состојба да му нанесат зло, освен ако се решат со денови да го држат во опсада, во што не веруваше, и најпаметно решение би било да седи затворен во колибата и да чека да помине ноќта, но нешто во него се креваше и го тераше да се стави во активна борба со волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Прва грижа му беше да ги пушти надвор овците и говедата, кои беа затворени во долниот дел од плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во тој судир со дрвото кое бранеше некаква сила, некаква цврстина затворена во себе, збиена во тие еден до друг вклештени јазли, Бојан добро се испоти и првпат откако беше влезен во борба со многубројните грижи и пречки што го опркужуваа, се сретна со таков лут, таков тврдоглав непријател, па мораше да го слече палтото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таму сѐ треба да легне во својата длапка Па сепак песната е глечер и сѐ е закопано во гатанки и пустош Во збунети неосенчени зборови Морето ни дише во лицата сѐ сака да допре со своето спокојство А медузата затворена во синото стакло на водата како да ја испитува горчината на нашата изненаденост додека слегнува на долното небо.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Налик се на летечки сокровишта со менливоста на облакот во окото, со еден свет затворен во бисерни мониста, што брзаат да го занесат пред портите на сонот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Живеам во големиот сон на една мечка Затворен во скришна просторија на Дното од пештерата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
О Реко што остануваш Реко што си одиш секогаш затворена во прстенот на времето го виде ли Старецот?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сега тој си припомна за пилињата, дека тие вчера цел ден беа затворени во влажните и засмрдени живеалишта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На Рози ќе ѝ се замрзнеше крвта во жилите само да видеше змија, каква било змија, па дури и змија затворена во кафез.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зарем да се оставам овде умрен да се усмрдам, така што да биде подобро луѓето да ја запалат куќата да изгори отколку да влегуваат да ме бараат овде каде што сум затворен во оваа одаја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако не ја спомнеше теглата со слатко веројатно ќе помислев дека мајка ми, иако е будна, сѐ уште е затворена во просторијата на сонот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека кај неа границата помеѓу сонот и јавето во тие последни денови многу тешко можеше да се разлачи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По цел ден одеше од соба в соба, како ѕвер затворен в кафез и смислуваше начин како да ги собере маслинките.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Мегалон, затворен во својот прекрасен дворец, од утро до вечер сметаше и пресметнуваше колку пари ќе му донесат неговите житни полиња, неговите маслинарници, неговите бродови.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Двата лика, кои власта ги привела бидејќи се опасност за општествениот поредок, се затворени во истата затворска ќелија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пуиг прикажува двајца општествени изопштеници: првиот е геј-маж маѓепсан од филмска ѕвезда, чии гламурозни филмови што се случуваат во денешницата, полни со восхит кон повисоките сталежи, изворно требало да служат за ширење нацистичка пропаганда; вториот е стрејт, строг, идеолошки исправен марксистички револуционер, чии политички заложби исто колку и неговата хетеросексуалност исклучуваат секаква наклонетост кон педерлакот и естетичноста (особено кога се работи за естетичност од таков реакционерен вид).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Карл Хајнрих Улрихс, првиот политички активист за еманципација на хомосексуалците, кој почнал да пишува на почетокот од 1860-тите години, се опишал себеси со една прочуена латинска фраза како женска душа затворена во машко тело (anima muliebris virili corpora inclusa).45 На Вестфала му биле познати неговите дела.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што останува неизговорено, а што затоа постојано се имплицира, е женската душа што наводно е затворена во машкото тело на Дејвид Даниелс – тајната, недоразвиена трансрoдова состојба за која доказ се неговото високо пеење и неговата парадоксална комбинација од мажествени и женствени особини, обрасци на чувствување и персони.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сепак, во последно време се чувствувам како затворен во концлогор.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Фантазирав, затворен во собата како ембрион во плацента – магличавите слики низ кои се провлекуваше нејзината силуета, се враќаа од некој дамнешен, затворен сон.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Имаше шест сомуни од добриот леб, малку препечени и добро затворени во корките, како ореи, нив ги смести од едната страна на сандакот, во кој секогаш кога беа тука, ја чуваа храната, а по ова таму ги сместуваше и другите ситници што му ги имаше ставено во торбата Мара.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа рубрика како да беше создадена само за неа и нејзиниот бурен темперамент затоа што не можеше да замисли да биде затворена во студиото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вулкански темперамент затворен во бетонски ѕидови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Арсо му се чини дека е затворен во теснината на сопственото тело, недвижно испружено во темницата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Велат дека во Солун се живеело меѓу ѕидови и месечината била затворена во нив.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор е затворен во тесна соба. Прозорецот гледа кон морето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мртовецот, затворен во железен ковчег, на раце го пренесоа низ населбата, а таму, на гробиштата, го закопаа некако чудно, нехристијански, без камбана и без свештеник, сам Тоде го опеја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За оваа приказна, која ја оценија како пропаганда, комунистичка, полицајците три дена ги држеа затворени во амбарите Трпоски, а потоа ги однесоа во општинскиот затвор во Тополчани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таму ги држеа уште пенајсет дена и на крајот ги испуштија, биле кусодрамки и вештерки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вратата ширум се отвори. Во месечевиот поток влезе тој - висок, жилав, како школка затворена во себе. Ми се претстави.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Госпоѓите Нини, мајката и ќерката, пријатно се изненадија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Девојките беа збунети и од прашањето и од дишењето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Прилегаа на нејаки птици затворени во кафез: ги поткреваат крилјата, гребат со ноктите, вртат со главите, но не знаат што им се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога навечер шеташе по пустите улици, ги броеше светилките и тоа беше сè, или си ја гледаше својата сенка, го слушаше тупотот на своите чекори, се задржуваше пред парковите, вилите и ги гледаше чемпресите, затворени во себе и молчаливи, каков што беше и тој, чемпресите помрачни и од самата ноќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од непопустливиот став на Алзашаните тој заклучил дека никој не може да биде затворен во принудните меѓи на својата припадност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Под дејство на размената и сеопштото меѓудејствување, народите би престанале да живуркаат затворени во своите граници, нациите веќе не би биле одделени планети, различните идиоми веќе не би се вкочанувале во идиотизми, книжевноста би се одвоила од тлото, а делата - стапувајќи меѓусебно во понепосредно заедништво - веќе не би можеле да се класифицираат според своето потекло.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Уште пред да може да им се најде некакво поголемо значење на нејзините врели и недоречени написи (секако под псевдоним) во весниците Дрошак и Про Армениа, некако во времето ерменско- македонскиот митинг во Париз, во 1904, или порано, Рубина Фаин сѐ почесто сонува црвени пожари и виорења на пламени знамиња над кои, сличен на легендарниот громовник стои таткото на ерменското револуционерно движење, Кристапор Микелјан, жолт, расторбешен, куц и брадест, сличен и на праматар и на изгладнет филозоф, човек во чии очи можела да се прочита болката на сите испозаклани Ерменци од преострите сабји благословени од самиот султан, од неговите суви усни без насмевка и затворени во венец на побелена брада, света и злокобна како за него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Квичењето се доближува. Ни оној со здрави очи не може да види чија е таа гласна треска: сепак обајцата сакаат да веруваат дека негде наблизу се движи пес, кучка со набабрени боски чии кученца се затворени во вреќа и фрлени в мочуриште.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И кога ќе ги снемаше, доаѓаа други, зашто Додо се уште пееше: Момчаци сме без игра и спокој, затворени во вулкански оков.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И да успее некој да се извлече од јамава, гардистите на Мортенија ќе го фатат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Богдан, поминувајќи ги сите денови затворен во собата, излезе од куќата како Ное од ковчегот и влезе во градината без која не можеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но некогаш не му е сè едно: седи затворен во собата со мачно расположение.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се згрчи, смигна кутриот, и пред да испушти душа, се сети на птицата што исто така како него со години затворена во кафезот чекала и се надевала еден ден нејзиниот хранител да ја заборави вратничката од кафезот отворена и да избега на слобода.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А ние сме, во и со јазикот, отворени од зборовите, затворени во зборовите, отворени кон другиот (низ комуникација), затворени кон другиот (со лага, грешка), отворени кон идеите, затворени во нив, отворени кон светот, затворени кон светот! И така во недоглед!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не се знаеше веќе колку векови бевме затворени во домската зграда што носеше толку ласкаво име „Светлост“.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Ќе бидете затворени во подрумот, - избезумуваше Оливера Срезоска, помошник управителот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Или... „Сте и рекле дека бев затворен во онаа ваша визба за опити со питоми зајаци?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го слушаа и не му веруваа кога им рече дека можат да отпатуваат со него некаде далеку и богато да живеат; и се чудеа на неговата сигурност кога им објасни со немирни очи: „Моите пари се затворени во една каса.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Уверен, зацврстен, врз култното почитување на прописите од својата сфера дека постигнал мала дипломатска победа чија смисла најубаво ја разбираше само тој, замина гордо со телеграмата, херметички затворена во фасциклата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Здодевноста на двете деца затворени во темната, пренатрупана соба за спиење стана неподнослива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Или обратно: потсмев на ѕверот затворен во кафез сплетен од неговиот порив?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Имавме по два часа за шетање низ паркот и тоа време јас максимално го користев во првите неколку дена, а потоа се почесто останував затворен во ќелијата загледан низ решетката во еден од малите прозорци од женскиот дел, од каде ми се чинеше дека ме опсипува бран на светлина што ми е наменета само мене и која само јас ја чувствувам, убеден дека таму една жена го има истото чувство кое потоа продолжува во долг плач со солзи кои се и мои солзи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По настаните, откога бил пуштен, Симон се сместил, како и другите долненчани, во онаа населба до Б., веќе сосема затворен во себе, молчалив и сив, и уште посвиткан отколку во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Карл, бидејќи се беше навикнал да си игра во дворот и многу често да го шетаат надвор од куќата, затворен во собата нервозно плачеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Обично седеше затворен во одајата и го везеше гобленот. Ако некој влезеше кај него, го криеше гобленот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Настана детска пискотница, старски молби, плачки, пцости, физички напади и расправии, но откаде паднаа неколку старци од јатаганите на семејните, децата беа собрани и со кадијата на чело, одведени и затворени во еден конак, а старците си заплакаа и си отидоа во своите села да им ја однесат тажната новина на мајките и татковците од пленетите деца.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Макар што немаше луѓе, ни поп, ни брави за курбани, ни брашно за погачи, ни вино ни ракија како и порано во среќно време, старците и бабите што се прибраа од збеговите пак дојдоа в црква да запалат по некоја свеќа или пак да се прекрстат пред иконата на свети Илија да ги има во раката нивните мили и драги што беа затворени во тврдината на Пешта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И тие ги гледаа во мислите своите деца претепани, измачени, гладни, голи и боси како газат во студената кал, како се тресат ноќе затворени во студените аништа, и... најпосле како сите ги обесил султанот во Стамбол.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ако одајчето на Нанчо беше како мачилиште, дрвената барака, иако не беше сосема затворена во смисла како ѕидани ѕидови, ни бела како ѕидовите на Нанчо, со својата сиромашна внатрешност, со двата одара и сламарниците над нив, со ламариненото ќумбе во средината, со црното котле врз ќумбето во кое постојано нешто се вареше, со разговорите што се заврзуваа, за мене претставуваа вистинско преродување.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
3.2 Беседам со змијата Затворен во своето Јас-тво Наслушнувајќи го одгласот На мојата болка Во темните шуми.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
3.4 Беседам со орелот Затворен во своето Јас-тво Наслушнувајќи го одгласот На мојата болка Во темните шуми.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
3.3 Беседам со каменот Затворен во своето Јас-тво Наслушнувајќи го одгласот На мојата болка Во темните шуми.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Диктаторот си остана диктатор, затворен во идеолошкиот лавиринт на сталинизмот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од грев и жал кон болните затворени во манастирските келии, или во пијанство, некој од калуѓерите ги изотвори сите врати на келиите и ги пушти надвор.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Земјата е без здив. Ветрот е дух затворен во глинен сад и фрлен на песочно дно.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зашто беше сам во таа ноќ, затворен во мрак, слеп за утрешниот ден.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не заборавај дека сите ние, секој на свој начин, сме затворени во нашите сопствени куќи на намерите и желбите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А лично не сум сигурен каде води присилата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Велам тажно бидејќи станува збор за врамување на животот и на многу настани од тој живот кои одбиваат да останат затворени во некој таков свет што дружи само со минатото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А дека црвецот на великогрцизмот сите нас се уште не јаде, ние сме виновни што не умееме да го гледаме светот со отворени очи и сакаме да бидеме секогаш затворени во венците на славата што ја влечеме од старите Грци...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Престана да ги ослушнува нашите гласови, затворен во спалната, со книгите. Спалната мирисаше на тага.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
А кога ти вечерта дојде од некаде и влезе кришум внатре, чувме плач во одајата, чувме дека дете „се роди“, и тогаш јасно ми стана зошто мајка ми редеше дипли на мевот и зошто седеше затворена во одајата чекајќи те тебе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во овој темен круг со хоризонтот затворен во густиот грб на боровите мансарда сум на една починка Од ноктите ќе исцицам трошка храброст да ја поделам есенва.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ти ги љубам градите кротки на кои лежи студена жолтата каверна на ноќта да ти ги покренам двете гранки безлисни Слези подлабоко од тревите под нас е сѐ жолто Се нуркаме во заедничките длабочини по смислата на оваа долга ноќ што нѐ соединува во нашата брза љубов Што сме ние двајцата што крадеме од тишината кога молчат сите прозорци жолти Дали да се вратиме во нив како сомнамбули со парче смисла во очите Или да се препуштиме затворени во ова длабоко нуркање сред ноќта што нѐ открива со една утеха за сите мртви шумови што молчат од прозорците над тревите жолти
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Бев затворена во границите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Упорно гледав во минатото и таму го барав скриениот дел на сопственото постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Знаеш зошто сум затворен во лудница? НОВЕ: Не.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
На што личиме ние двајца затворени во овој стан. Што е сето ова?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И не можев да го гледам така затворен во себе, со засрамено спуштен поглед, со навреден израз на лицето, молчалив и потиштен... и не можев пак да разберам зошто даскалиците Марија и Софија не се вратија од Костур и зошто новиот даскал беше толку многу строг.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Палермо во кој луѓето се борат со ножеви и во кој свират гитари талкаше (како што ми рекоа) зад аголот, но оние кои ги населуваа моите утра и внесоа прекрасен ужас во моите ноќи беа слепиот гусар на Р. Л. Стивенсон, кој умира под коњски копита, и предавникот што го напушта својот пријател на месечината, и патникот низ време кој од иднината донел белузлав цвет, и духот многу столетија затворен во Соломоновиот ќуп, и Пророкот под вел од Курасан кој ја криеше својата лепра под вел од бела свила проткаен со скапоцени камења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пропатував бројни европски земји. Заборавив илјадници страници и илјадници незаменливи човечки лица, но склон сум да мислам дека, во суштина, никогаш не сум стапнал со нога вон таа библиотека и вон таа градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ што оттогаш работев, и сето она што ќе го работам е тоа дека просто плетам и расплеткувам приказни настанати од некои претходни приказни.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Зошто да ни биде, - се зачуди Бреза, - нели животни има само во зоолошка градина и тие се затворени во кафези!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Можеби така беше поради тоа што јас бев на слобода, а тој затворен во базата во Косово.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Повеќе од 30 сопственици на трговски куќи, некои од кои мошне големи, биле затворени во очекување да се утврди дали меѓу запленетите документи нема компромитирачки материјал.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Од 6 часот попладне сите се затворени во своите куќи и секакво движење по улиците е забрането118.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мегалон, затворен во својот прекрасен дворец, од утро до вечер сметаше и пресметнуваше колку пари ќе му донесат неговите житни полиња, неговите маслинарници, неговите бродови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)