Доколку Duchamp се идентификува со Аполинер, насловот на ова дело сведочи не само за Duchamp-овата исклучителна дарба за претскажување; тоа е, исто така, уште еден доказ за неговото психолошко гравитирање кон бесмртноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Овој посмртен ритуал е универзален и Duchamp потсвесно му се вратил и тогаш кога во црвено ги обои “Деветте мажјачки калапи” (т.е. себеси) кои почиваат на “Гробиштата на униформи и ливреи” на Големото стакло.