испотен (прид.) - чело (имн.)

Низ отворениот прозорец навлегуваше здивот на заспаното езеро и ги освежуваше нивните испотени чела... ноќниот ветер ја шепотеше својата вековна приказна за убавините на ѕвездените вечери...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со една рака се потпре на бутината, а со ракавот од другата го забриша испотеното чело.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шушкаво дишеше. По испотеното чело му лазеа влажни мравки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Реков два...“ Поднаредникот го бришеше испотеното чело со шајкачата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Уште малу и горе сме. - Најтешкото доаѓа на крајот! - рече Бојан, бришејќи си го испотеното чело со ракавот од кошулата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мајка му на Димка се искашла и бришејќи го испотеното чело со црвена крпа богомолски зареди: - Жени, за дигање на црквичка што ни ја наречува мајката божја да придадеме по некоја паричка. Еве јас прва.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја прашал зошто дошла. Молчела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Или можеби и не ја прашал наеднаш со чувство дека е болен во шепи на грев, трепетлив и врел, со залепена коса врз испотеното чело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најсетне сите дрварчиња ги кренаа испотените чела и гласно извикаа: „Ги кутнавме сите десет стебла! Што да правиме сега?“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ленче си го брише испотеното чело, зашто кутнала шест стебла и се труди да пресметне уште колку ѝ останале.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Не го гледам но добро го знам Тоа испотено чело на копнежот: едноличен регистар од сувата кашлица на чекањето со две ладни ѕвезди во очите.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)