Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Маргина 37 73 Сега знаеше каде треба да оди: во својот гроб.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Брзо го препозна меѓу другите, исти такви гробови; се вовлече внатре благодарејќи ѝ на онаа иста способност со чија помош излезе од него - и се смири, сместувајќи се во ковчегот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И исто така нема толку благородни за од лажна да направат вистинска свеченост.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Велат генетиката е во прашање!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Затоа сите три воведни говори беа досадни: на љубљанскиот градоначалник Рупел, претседателот Кучан и потоа и почесниот гостин, Мери, претседател на иста таква банана држава каква што е нашата Словенија.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Татко му, градоначалникот, има иста таква!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Поради тоа, тука сè уште ги имаме тие ужасни доув, што се срање - амфетамин, ништо, МDЕА, само во малку случаи МDМА.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ако објавиш слика на еден вид таблета и кажеш дека е добра, утре ќе имаш иста таква само без ништо во неа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не ја соблече никогаш македонската носија: белата долга кошула и црвениот излитен долг елек, кој се припиваше покрај нејзината слаба снага, па не беше некако спласнат и ги немаше оние цврсти нагласени набори, како кај ист таков нов елек.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Си знаевме, од прикажувањата на дедовците, дека страв лозје чува па се здадовме на молчење, а и што друго би правеле кога уште на аеродромот ќе ве пречекаат воени стражи со пушки со многу долги цевки, што друго би правеле кога исти такви пушки со исти такви цевки ќе видите и пред хотелот и во хотелот и кога рецепционерот пред да ве запише во книгата на гостите ќе ве предупреди многу да внимавате и да не се оддалечувате многу - никакви самотнички прошетки, романтики, зјапања во ѕвездите, никакви ти реков-ми рече муабети со минувачите на улица оти мигум можете да останете со полна уста и празни џепови.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Зад неговите очи, додека ме впиваа, зуеја исти такви затворачи.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Боб: Не, да имате ист таков.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Претпоставувам дека и на Ван Ајк, кога заедно со брат му експериментирале со производството на бои, исти такви дежурни арбитри му велеле: „Каде бе, братко, уметноста не е технологија“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Купуваа некакви конзерви, а тој ѝ објаснуваше дека исти такви конзерви, по пониска цена можат да се најдат и на некое друго место.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Над планината синото небо го ишарале со исти такви бели облаци.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Единствено знаење што го имаше, беше тоа дека треба да се ужива во видливите нешта, содржајните својства на бикот Чако кој беше горе на врвот, и многуте можности да се дојде до мноштво исти такви уживања, содржајните, својства на дијамантот, што беа на дното на тесниот бунар!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Над планината, синото небо е обоено со исти такви бели облачиња, хоризонтот е непознат.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Мајка ми носеше ист таков за време на нашите пролетни прошетки низ паркот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Јас за тоа не им се лутев. И јас, секако, бев иста таква, како нив, пред ужасната катастрофа што нѐ стигна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

По мое мислење, може да постои ист таков разговор меѓу мислител или филозоф и научник.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

За гледиштето на МекКинон дека “мажите се такви какви што се бидејќи тие имаат моќ” и дека “жените кои ќе ги наследат машките форми на моќ во голема мера ќе бидат исти такви,” (види MacKinnon 1987, 220). 10.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тој пак, Павле, му беше лут на Петар затоа што овој со својот затскриен презир кон сите будеше кај него ист таков презир кон себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Немале засолниште и пресметале: само така можеле да се борат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тогаш го чул извикот на имењакот со златна обетка на увото да се влезе во крвавата тепачка со исти такви јатагани или со сорови и секири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сонцето било свртено кон грчот на неговото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сиот вилает, сиот Балкан, станувал сѐ повеќе прогонета волчица скучна од сомневања дури и кон својот род и пород, бил скаменето животно со душа благословувана само од пеколот - се раѓа на камен, живее на камен, ги лекува раните на камен да биде еднаш живот или вечна смрт; лежат кратовските кули на беговите врз прастар вулкански кратер и лежи на ист таков кратер Лесново со својот манастир, истината лава се купите и излеаноста над Мрежичко под Кожув, над Добро Поле под сенката на кајмакчаланските облаци и на Стара Чука кај Стојаково во Гевгелиско, во преспанските води се огледува со тага варовитата Галичица, Крушово е камен на камен; бегале пред исламски зулуми Мијаците од Дебар, оние од Река и Власите од подалеку и кревале своја крепост, се криеле во ниски врби на смирени варовници и по прнари Брсјаците, но и едните и другите, и исто толку и многу повеќе господарите, ги секле шумите, се градело, се горело, им се носел лисник на козите, потоа од планините се урнувале порои скрка и ги покривале неговите житници, на тој лом да се множат жолтогрлени гуштери и црни скакулци со тешки утроби - се шират степски и пустински површини, земјата уште само со прнар се закитува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да не ни беше згадена било каква помисла на оружје по босанскиот крвав пир (чии инспиратори беа исти такви типови ко што сте вие наутро во огледалото, со вашата грижа за “сопствената нација”, семејство, а пред сè за вашиот дебел г’з и чувство на комфор) може и ќе игравме некаква игра видена од италијанските и германски “леви” терористи во седумдесеттите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Од грозоморното школо што одгледува исти такви ситни и бедни гнасови ко што се оние што нè заплискуваат од канализацијата на ТВ-каналите, училиште што ги наградува хипокризијата и лицемерието и малограѓанштината, кои дрмаат со нашите животи ко да сме перманентно прикопчани на електро-шок, толку отприлика е одвратно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Онаа густа топлина, онаа топла, мека болка, сега го заплиснуваше при секое ново и заедничко нивно пречекорување, а еднаш таа не можеше да не почне да му се насобира во грлото и тука да го грее, да тлее меко, згуснувајќи се, сѐ додека не беше свесен како тоа почнува и да му се тркала по двете страни од лицето надолу, кон слепоочниците со еден ист таков жежок и мек допир.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Сѐ до денес!“ Додека го гледал театарот пред своите очи и ги слушал коментарите се сетил дека со исти такви очи ме гледал некогаш и тој самиот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тоа го сторија во првата година; во втората, пак, откако со исто такви ѕидови, во кои како некој вид проток, вградија капиџици, тој голем и легнат од север на југ правоаголник го поделија на четири еднакво големи и исправени од исток на запад правоаголници, пристапија кон подигање на зградите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јанче долго молчеше со погледот закован во трпезата, разговараа тие тројцата сами, во гостинската одаја, а кога го управи на Дамческите, во нивните очи виде иста таква беспомошност каква што го имаше него навасано.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Другата, иста таква, лежеше во мојот џеб.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Седнав, порачав кафе и се обидов уште еднаш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш и Марко, повторно власт и повторно непретпазлив, почувствува иста таква тупаница. Попот враќаше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се плашам дека еден убав ден ќе се разбудам, гледајќи се во огледало со исти такви брчки.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„Имаш ли некое место за мене?“ праша враќајќи го бокалот на масичето; чу иста таква тихост: „Имам. Економ на едно градилиште.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Паметам една песна на поет во која тој се заколнува дека нема да повтори една иста грешка во животот, а сепак останува повторно зинат и зачуден, и тоа не само еднаш, пред истата таква грешка.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Датумот кога треба да се јави е фиксиран. За иста таква работа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

По истекот на ист таков интервал во однос на вториот глас, се најавува трет глас итн.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И обид да се биде нешто друго, туѓо, различно, да се прават отстапки пред себеси во името на истото такво - себеси - но на некој друг.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

На ист таков порч седел и неговиот прапрадедо Џеремаја, завален на таканаречен рокинг-чер со такозвани шатган преку колена, чувајќи ја прапрабабата Дафне Мерџори од Индијанци и десперадоси...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Дојде, кутрата, на закопот на нашиот најстар брат, само така можеше да ја добие црвената виза за да го мине балканскиот ѕид кој Мајка го мина со иста таква виза, пред многу години.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Утредента продолжи со проверката. Ископа пак исти такви три дупки, ги наполни со експлозив и изврши проверка на другите куќи што беа приближно оддалечени од каменоломот како и куќата од Китан.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сега, само да ја подотворам средната фијока од моето биро, веднаш ќе ви падне в очи иста таква шупелка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ќотекот што го изеде Рајна бил со таква намера: да извлече од неа признание дека е извршител на нечија порака!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да одам дома и да молчам, или да врескам на сет глас!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знам, ќе се изненадиш, оти и јас сркав од истата таква чинија, не знаев што да сторам, како да постапам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Што се однесува до оние будали од окупаторската власт, и тие направија иста таква лоша проценка како и вие.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Баба долго барала да купи иста таква шолја со мече, зашто нејзе ѝ се слизнала од раце, додека миела садови - ама веќе не произведувале такви шолји.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Формата што доминира на американскиот Запад, и веројатно во целата американска култура, е сеизмичка: раскршена, процепена форма, израсната од пукнатините на Стариот свет, тактилна, кревка, подвижна, површна култура - во која мораат да се следат истите такви правила за да се фати нејзиниот чекор: сеизмичкото лизгање, меките технологии.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

А сите тие големи зборови: нација, народ, идентитет, историја, држава... се само исти такви снопчиња (“волвокс-структури”), и самите подложни на непрекинато менување.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ве потсетувам на некогашните пионери и нивната грижа за чување и разубавување на природата и ве поканувам на ист таков однос, на поголема грижа, на домаќинско постапување кон сè што е наше, заедничко, та да ни биде убава земјата и нам, и на гостите што ни доаѓаат и на поколенијата што ќе дојдат по нас.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кусо потстрижана коса, што очигледно и ја фазонирала некоја невешта фризерка, тенки нозе, тенки раце, тенки прсти на рацете ... сѐ тенко и издолжено, лицето и вратот исти такви, очите слични, малку искосени кон слепоочниците, темна кожа... никаква блуза и панталони.