Ваквата ситуација се објаснува со стремежот за зачувување на стариот редослед на знаци во писмото, и соодветно со тоа, на старите бројни вредности на истите знаци.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Притоа е мошне карактеристично, што знаците кои го загубиле фонетското значење како резултат на фонетските промени во грчките дијалекти, не се бришат од редоследот на системот на писмо, туку ги имаат сочувано своите места иако се лишени од секакво фонетско значење.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Денес, во еден друг хоризонт на рецепција, станува сѐ појасно дека тоа уметничко дело (опус, во алхемиска смисла) треба да се просудува како ремек-дело, токму како што од целокупното творештво на некој традиционален уметник одбираме одредено дело и му го прилепуваме истиот знак.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Сите бележани со истиот знак на среќа, загледани и заслушани во себе, во кафезите со глувчиња во своите глави, и што е најинтересно: помалку или воопшто не јаделе.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
По неколку дни, сретнав бележани со истиот знак неколкумина, што актери, новинари, писатели, што балерини, учители, оперски пеачи и др.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)