ист (прид.) - место (имн.)

Лисиче е сѐ уште на истото место.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На Трендафил му се допадна мојата одлука да нема свадба.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стариот остана сам во визбата, на истото место, како нозете да му пропаднаа в земи, суво дрво што го дрма ветер.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога би зборувал со обезимени зборови, со обеззначени, како на пример: се разминуваш со светци во предел каде во исто време и на исто место светат многу сонца и многу месечини.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Но таа како да стоеја сѐ на истото место, повторуваше: како ќе се живее?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Потоа, пробивајќи се низ трошливото месо на толпата, гласот продолжува: - Во спиралното патување,ветерниците ќе го чекаат на истите места.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Па, ние сме толку слични. Дури обајцата имаме иста бемка и на исто место“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Првото нешто што бие в очи тоа е што г.Станчев си останува на истото место во сето време откако знам за него /има околу 9 години/.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„И доста е веќе. Ќе поаѓаме. Онисифор Мечкојад е на пат за Кукулино.“ Зад него застана Никифор Ганевски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Прав е Онисифор Проказник, браќа. И дење и ноќе сме на исто место. Ни до идните Поклади не ќе стасаме до Лесново.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Боже драги, - прошепоте - каде дојдов? На истото место од каде што започна сркањето на медот и пелинот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- По големата тага ќе го сретнеш на истиот човек на истото место.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо сѐ уште стоеше на истото место.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја погали, со треперлива рака, Руса по лицето и дури откако ја прекрсти со врвот од ножот што го сокриваше во ракавот на левата, од долниот раб на нејзиното лево око преку усните, меки и набабрени, до коренот на брадата направи секотина; веднаш потоа направи уште една таква на другиот образ и на истото место.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зел казма и лопата и отишол на истото место.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Турците ја заклаа пред четириесет дни на ова исто место.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не знаеме како да се вратиме назад. Оди, оди пак на исто дојди. На исто место си се вратил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во водата е и едно ретко облаче, забелено, како и косата моја. Моето лице и небото на исто место се гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колку сѐ директори и секакви началници не се промениле, него можеле да го видат секогаш на едно исто место, при една иста задача, постојано како чиновник за препис, така што потоа се убедиле дека тој, очигледно, и се родил на светов веќе сосема готов, во виц-мундир и со ќела на главата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да беше јаничарството историска институција, воена, инструмент на освојување, таа така и ќе завршеше, но јаничарството продолжуваше, како аждер со повеќе глави, кој не можел никогаш да биде уништен, ако му била пресечена една глава, на истото место израснувала друга поголема глава, сепак меѓу нив имаше најмногу јаничари по судбина или по нешто друго загадочно и необјасниво за Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не можам да ги слушам своите глуви чекори се на исто место.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Имав некаква скриена стратегија да го вовлечам Махмуд Дарвиш во темата што постојано ми беше блиска, но немав храброст да ја започнам: неговите односи со Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавав на зборовите на Махмуд Дарвиш изречени на истото место крај Охридското Езеро, во август 1978 година, на Струшките вечери на поезијата, кога заедно со други врвни палестински поети, беше дојден по наредба на самиот Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како што очекуваше, таа седеше покрај една маса на речиси истото место и повторно сама.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако ѝ рече да си оди, таа ќе се врати, зашто и Амдие, Разие и Селвие трчаа по неа да ја прашаат што да прават со сланутокот, или дали е арно ралата, плуговите, дрвените лопати за веење, вилите, греблата и срповите да стојат на истите места како и порано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Потоа одам кај коњот и го удирам со ракава на истото место на левата сапа, и тоа веќе се познава, печат од мојата десна дланка на сапата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И кога одам да шетам крај езерото, продолжува по мала пауза тој, одам на истите места.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Исто така и со раката на истите места фаќам и, ако сакаш да видиш, ќе видиш дека на тие места е фаќано.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што може да се случи? Газиш по истите стапки и фаќаш на истите места каде веќе еднаш ти фатила раката.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И кога мислам за минатото, мислите ми одат сѐ на истите места. Ако скршнам, несигурен сум.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Роса го смируваше со благи зборови Ти да не се плашиш чичо Диониш, с врнаме на истото место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Рикаат топовите, трештат бомбите, но фронтот си стои на истото место.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите ние што ја испративме, ја чекавме да се врати на истото место, крај границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш, на ова исто место со запомнета слика: грст печурки под стебло, јаз, љубовна трка на кратковечни вилини кончиња.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нивното присуство на спомнативе места, зарем смееме да го сметаме за необично?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
При една ваква дилема нели веднаш ќе ни се јават во сеќавањето голем број сограѓани што ги среќаваме речиси секој ден и тоа на исти или на приближно исти места: исти минувачи по улицата; исти продавачи пред исти продавници; исти жени покрај исти излози, или пред исти порти на куќарките во Чаир!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не од понизност, од самољубие приложувам една реминисцентна сцена во која ќе се препознавам трајно можеби не само јас: од мојата уста-песна на мајчин јазик излетува опсесивен копнеж - некој речиси жив човек а јас останувам устремена на истото место но божем се враќам Но боже, ѝ се враќам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Хорацио се загледа во гуската, која сѐ уште е на истото место, само што повремено го мрда вратот: Знам дека нѐ гледа, иако се прави на тошо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Моторот работеше неуморно, а Зоки ни да се помрдне – сѐ на истото место си седи, гледа што станува и молчи, глас не пушта од себе!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Таму е! Каде што ја видов последниот пат. На истото место уште стои.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога помина лошотијата, кога Бандо и жена му се посмирија, по неколку ноќи преспани кај пријатели, се вратија во куќата и започнаа да ја поправаат, Бандо ги извади камењата од езерото и одново почна да го ѕида ѕидот од куќата на истото место каде што и си бил.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Полека ја притиснав буквата Ј. Како што ја притискав, онаа цртичката што трепка ја бришеше и само си се враќаше на истото место.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Да мируеш значи да останеш во истото место (спрема средината каде што се наоѓаш.”
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Седна на истото место и почна еден по еден да ги отвора пликовите и писмата да ги оддиплува пред очите на двајцата мажи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сѐ повеќе и повеќе се вртеа во круг на исто место додека некои не им пријде да им рече дали мислат да ја престојат ноќта.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На истото место и исто онака со диференцијалот на којшто работеше дента кога ја здогледа Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Те паметам, благословена, како не би те запаметила? Тука, на истово место клекна пред мене и ми упати многу лути зборови пред да побараш прошка!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
да не испадне нашиот брак реакционерен, велам, ние и така сме прогласени за реакционери, вели Макаровски, и само ги врти граорестите очи покрај стрмниот нос, му потпукнува некое старо пламенче во нив, му пламти, а тој само оди, тумара, поднаведнат од својата височина, оди на едно исто место, а секогаш различно под него,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Следното утро кога станав, т.е. веќе беше пладне, ме разбудија плискавиците од дождот што силно го беше зафатил убавиот град Охрид кој без сонцето делуваше некако тажно, како да не е истото место.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Па затоа не се изненадив кога следниот ден ја најдов Билјана на истото место, крај прозорецот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Човекот со кравите одамна беше отиден, но детето го гледаше со своите мисли, на истото место, на ист начин и ги слушаше неговите топли зборови: „Па ние веќе сме другари.“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Другите остануваат на истото место каде што се нашле. Ги виде?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)