Листајќи ги биографиите на историските големци, прочитав дека и најголемите имиња во историјата на уметноста беше биле влезени во брачни заедници, па некои дури и со истиот пол.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Се случуваше некој од нив да се пожали и поради недостижноста на женска, принудна врска помеѓу два исти пола или украдена финта од страна на колегијален соперник за, со чашка прекрасно виски, неронско-ораторски да заклучи дека сите најдобри муабети отсекогаш останувале по бифеата.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Кои се поголемите последици од таквите судови?
И што, всушност, мислат луѓето кога велат дека, нели, тоа што сексуално те привлекуваат луѓе од истиот пол не било доволно за да бидеш навистина геј?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)