итар (прид.) - жена (имн.)

Луѓето, што ги сретнуваа патем, кога ќе ја виделе бомбата искачена на кола, им викнувале Кај ја носите бомбата, будалишта; ќе се убиете сами и други ќе убиете и заостанувале далеку зад нив, или истрчувале далеку напред пред нив, или скршнувале од џадето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Трајана, итра жена, од страв од нив, да не ѝ направат некоја пакост по патот, и за да ги избегне провирањата под мостовите на железничката линија и песочиштата во реките, на Алилово, до таму ги испраќаа жителите на Потковицата, ја сврти колата низ веселечките ливади. и прекутрупа, и сè така, Ѓоре двесте, триста, чекори напред пред колата, таа водејќи ги полека воловите, излегле на Битолско Џаде, кај Алинци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Има книги за готвење, сè пишува во нив. Итра жена е таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)