По „Големото стакло“, Дишан експериментира со филмот и оптичките инсталации (што води кон кинетичка уметност). Се враќа во Париз и во јуни 1927 г. се жени со ќерката на еден индустријалец.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Од оваа желба за соучество на публиката се раѓаат импулсите за хепенинг и перформанс; и за Џозеф Бојс („Секој човек е уметник”.)