Пред да дојде во секретаријатот, работеше во локалната телевизија.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Во екот на таквата негова активност, го поканија да учествува на една меѓународна конференција посветена на еколошката иднина на Балканот во Солун каде што неговото полусериозно и полудуховно искажување, за него неочекувано беше толку забележано што истата вечер локалната телевизија го покани да учествува на еден ТВ панел.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
По локалните телевизии, некој од нив пенливо презборуваше за критично-вонрендните состојби, со доза на минлива агресивност.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Еден додипломец на Универзитетот на Мичиген, кој подоцна и се запиша на предметот, првпат слушнал за него кога некој новинар од вестите на една локална телевизија му напикал микрофон в лице и го прашал што мисли за предметон.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Еден некогашен адвокат, кого клиентите почнале да го одбегнуваат заради неговата зависност, сега активен блогер под никот "Оmerta", донесе прекрасни извици, собрани по судските сали и ходници, на парови во бракоразводни парници и на корумпирани, ситни шалтерски работници, во моментот кога ги изнесуваат од полициското комбе и со врзани раце ги внесуваат во судот, снимани од локалните телевизии.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Токму во моментот кога целосно замрзна, маалската алапача Мара се јави во локалната телевизија, раскажувајќи им на новинарите ексклузивна приказна за полицајци-канибалисти.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Но, кога веќе ги спомнав писателите, творците, сакам да кажам дека повод да го напишам овој текст ми даде интервјуто со уважениот професор Мухиќ што го гледав на една од локалните телевизии.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)