На малите гробишта во Берлин на почетокот на дваесет и првиот век стварноста остро мириса на формалин истечен од старите тегли на историјата која не престанува да се повторува.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Два дена подоцна Борхес беше погребан на тоа место, кадешто сега почива.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Марија се двоумеше сѐ додека не го виде последното место, под едно прекрасно зрело дрво на тиса, која на француски се нарекува иф, и тоа само неколку метри од мошне скромниот гроб за кој се покажа дека е гроб на Жан Калвин.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Дрвото, кое потсетуваше на славната песна на Киплинг (Борхес беше верен обожавател на Киплинг), близината на сенката на Калвин, и благиот мир на тоа катче ја донесоа одлуката наместо Марија.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Ни беа покажани неколку слободни места во различни делови на малите гробишта.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
На малите гробишта во Берлин среде пладнина се истура темна темнина и тешко може да се утврди ечат ли шепотат ли тапаните.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)