Сфатив дека треба да се спасувам што поскоро додека матните води не надошле.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ќе ги крене оваа црна матна вода, си велам, нема што.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Зашто, колку да бев сега принуден, под силата на околностите, да го ломам првичниот ритам на своето одење, тој сепак понекогаш потсвесно ќе ми се наложеше, и тогаш мојот десен чевел очајнички ќе закркореше како неук пливач што голтнал во реката матна вода.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
А сè по текот на еден порој што надоаѓаше од планината со топењето на снеговите во бранови од матни води и пресушуваше до суводолица во сушните лета.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тоа што сакаа да го видат цело време беше некаде потаму од она што го гледаа, но и не можеа добро да видат зашто прозорците беа од бледожолтеникаво провидни каучукови плаки опшиени во мушамени рамки, така што изгледаа како исплакнати во некаква матна вода.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
А потоа... Натаму – не е калдрма, туку набиени камења. Локви матна вода и кал.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ако тие потребности на поданиците не се зачуваат и ако Турција продолжува да биде неискрена во прилагањето на реформите, тогаш од тоа ќе: настрада најмногу пак таа: 1/ таа ќе биде принудена со сила да воведе некои реформи, 2/ ако и потоа населението не биде оградено во национално-религиозен и економски однос, тогаш тоа ќе го искористат непријателите на Турција да направат брканица во Македонија за да ловат риба во матна вода.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тоа изгледаше исто онака вретенесто и далечно, како што изгледаат рибите во матната вода, а тој никогаш не стаса да го дофати ни со мислите тоа меркање, што изгинуваше наеднаш, за да се појави пак на она место, каде што најмалку го очекувал, и во оној миг од разресената лента на сознанието, каде што најмалку можеше да го осмисли.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Одеднаш како да се најде сама во голема густа матна вода.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
„Ајде ке те прашам, бре Донке, Донке Вардалике, ајде дали тече, бре Донке, Вардар матна вода?“
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
А околу си џглиботи гној и матна вода, нечиста.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Надојдени матни води урнувале мост помеѓу два брега. Така и се случило Кара-Демир попаднал во некој дервишки ред да се боде со клинци и големи игли со диви молитви, како да се казнува за предавство кон исламот или кон долгогодишното пријателство.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Психолозите како Rychlack кои ги отфрлаат сите компјутерски модели на умот можат да прескокнат од психолошкиот последен брод во науката за умот (т.е. научен и сѐ уште суштински небиолошки опис на психолошките феномени) и во матните води на мистицизмот.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Погледот со мака го привикнува на полутемната просторија која полека му ги открива предметите како да изнурнуваат од матна вода.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Тогаш скаменетоста попушти и низ нејзините пукнатини шибнаа внатрешни шумови на една застоена и матна вода.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И пак како онаа бубачка со многу очи виде сѐ што беше околу него - облак, сив и гол полжав, се прикрадува кон високите покриви на трите нови и бели источни згради и некаква матна посребреност на далечните грбави планини, брзи гулаби, згуснати во својот лет над камените ребра на мостот, околу кој се плеткаше лута и матна вода.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сум одел преку една река со матна вода, минував преку една греда по која одвај се задржав, но капата ми падна во матната вода.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Знам само старите велеа „младо време – матна вода“, ама си мислев дека тоа не се однесува на мене.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Спиевме во една соба во Бенче и газдарицата, постара жена, него најубаво го прими, го покри и изутрината го прашува: Милане, што сонуваше, а тој го кажа сонот: Бабо не сонував ништо убаво.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Се сеќавав на тие мигови кога во судницата, на масата со излижана маслинеста боја, се шеташе бледа неонска светлина, заминувајќи на десно, паѓајќи на подот, по паркетот, и пак враќајќи се од левата страна на масата, повлекувајќи ме и мене низ нејасни сеќавања за неизвесноста на кружното движење што од игра со сласт и страст се претвори во вител на силна и матна вода во која се губи свеста и престанува постоењето кое толку многу го сакав.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Илка го чуме шо рече. Он не прави никаков каршилак. — Дедот Петко како за себе додаде: — Mope, бре брате, жеден коњ матна вода не гледа, — а дедот Ристе продолжи: — Па шо и е и на Дочка? . . .
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Петко се поднасмеа под мустаќ и му вели: — Море, побратиме, жеден коњ матна вода не гледа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Овде има ветер. Не смрди на застојани емоции.
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
Плевел Се препознавам во скршено огледало. Во матна вода се гледам.
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
Изгледа еднаш веќе имаше минато низ водата, бидејќи и пред малку, кога втрча во мојата просторија за да го објави пронаоѓањето на Пеперутката од ногавиците му се цедеше матна вода.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Додека го минуваше јазот доктор Јовановиќ не престануваше да објаснува дека Пеперутката е тука, покрај водата.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
- Тушот, главчо, - се обиде да објасни еден од спротивната страна на трапчето што стоеше до колена во матната вода.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Околу нашата гуска во матната вода се собраа неколку помлади примероци од нејзиниот бел род, две, три, четири, а таа, за разлика од претходната средба на суво со сивите далечни роднини, сега почна да им гука, да им се умилува.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Впечатокот што мора да ѝ го оставил го измачуваше со денови.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Како што матната вода течеше и се впиваше сѐ подлабоко и подлабоко во теписонот, тетка ми панично притискаше со одзатнувалката во шолјата и наизменично викаше „аааах!“ и „ииии“, земајќи и испуштајќи воздух.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Едно фино саботно утро, стана Ѓорѓија и се сети дека балконот му е преполн со смрдливи кеси ѓубре.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Како што ги цедеше од нив излегуваше матна вода при што таа цимолеше со искривена уста. Видов дека почнува да плаче.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Сѐ тече - сѐ се менува... повторуваше во себе гледајќи во матните води што влечеа фрлена амбалажа и друга нечистотија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Во главата му шумеа зборовите на командантот, а во душата го болеше: сета надеж, сета онаа одушевеност, со која што утринава дојде овде, пропадна и како да се потопи во матните води на блатото.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)