И сума друзи работи  на срце што ти легнале  да не можеш да искажеш,  а сал да збираш и тлееш,  од ден на ден да црнееш,  до дека јазик свој роден  не зарѓа не занеме  и прво млеко цицано  од топли гради мајкини  во отров не се преврти.
               
             
           
            
            
              „Робии“
               од Венко Марковски 
              (1942)