мој (прид.) - одаја (имн.)

13. Следниот ден Филозофот ме разбуди уште пред зори, чукајќи на вратата од мојата одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ќе можеш, - рекоа ѕидовите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ако успееш да влезеш во моите одаи, ќе видиш.. Јас не живеам сама. Црвени се ѕидовите. Свилени се постелнините. На јастучниците има траги од црни солзи.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
По прошетката на топлиот ветар преку ноќта ни снегот останал, ни трагите во него. Затоа и ми е тажно за синот, за Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вечерта Филозофот ме тешеше во мојата одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Полека светот се осветлуваше од дневната светлина, моето одајче исто така, и јас можев да ги распознаам одделните линии и бои на шарите на ѕидовите правени во годините изминати од еден самоук сликар, всушност бојаџија со дарба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Не слушај ги, - рече куќата што воздивнува. – Таванот и подот во мојава одаја се такви.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Две девојки те чекаат во моите одаи.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)