Важно е моето поведение. Затоа, со поглед ѝ давам знак, ѝ кажувам да не се грижи, дека не сум заборавил, дека веднаш по свечаноста пак ќе бидеме заедно.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Не оти сакав така, туку морав, оти знаев дека Писмородецот потем ќе ме повика во својата одаја, како што правеше често кога не беше задоволен од моето поведение, оти сакаше само на него да личам, а на себе – не.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Морам да кажам додека тие разговараа за моето поведение во училиштето, јас нечујно се вовлеков во собата, се стуткав во ќошот во кој мама по обичај ја остава метлата и ги слушав внимателно.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)