ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Но, целта на мојот предмет не беше да нудам практични поуки како да бидеш успешен геј- маж, уште помалку да дадам жив пример. А тоа не е целта ниту на книгава.

‌Од непосакуваниот публицитет околу мојот предмет ме фати голем срам, од низа причини.

Неговата организација си го зголеми членството, а на мојот предмет си се запишуваа студенти.

Сето ова мене ми укажува дека геј-идентитетот – концептот врз чии основи имплицитно и некритички почиваше целокупната подготовка на мојот предмет за современата машка геј-литература – не одговара, ниту сега, на она што многумина геј-мажи го сакаат кога бараат геј-претставувања.

Напротив, тоа е попрво зашто конкретните стереотипи што мислел дека ги застапува мојот предмет, ете, случајно беа во споротивност со гордата и „позитивна“ слика на мажественост и достоинственост што тој ја имал за себе. ‌Ете на што мислел Џон кога рекол дека стереотипите даваат „искривен впечаток за геј-мажите во Америка“: тие не разграничуваат помеѓу сексуалноста и родот, не ја разграничуваат машката хомосексуалност од женственоста, не го признаваат постоењето на геј-мажи што се однесуваат и изгледаат стрејт, не ги издвојуваат тие мажи од нивните деградирани, женствени собраќа и не им ја овозможуваат општествената угледност на која полагаат право со својот многупофален родов дострел. ‌До такво признание, всушност, тешко се доаѓа.

Многумина геј-мажи денес може да имаат слични реакции. ‌И навистина, сведоци сме на цела низа такви реакции.

Но, не би се ни нафатил да му ја кажам на Кевин Авијанс – сјајниот афроамерикански изведувач кој во 2000 г. и во 2001 г. одржа две работилници на мојот предмет „Како да се биде геј“ – иако во 2006 г. веќе не беше во своите дваесетти години кога пред еден геј-бар во Ист Вилиџ му ја скршија вилицата пет-шестмина типови што го нападнаа урлајќи антигеј-навреди.

Книгава, како и мојот предмет, се вика Како да се биде геј затоа што таа фраза ги именува темата, појавата и проблемот што сакам да ги испитам и да ги разберам – имено, токму претставата дека постои правилен начин да се биде геј, дека машката хомосексуалност не е само сексуална туку и културна практика, дека постои врска помеѓу сексуалноста и општествената или естетската форма.

Значи, немаше никакво внатрешно спротивставување на мојот предмет од самиот Универзитет на Мичиген.

Тие се тие што требало да го смислат мојот предмет. И тие се тие што треба да ја пишуваат книгава.

Беше веројатно дека мојот предмет ќе ги изложи студентите на негеј-дела што во минатото за некои геј- мажи функционирале како средства за прием и пренос на заедничката култура, на заеднички сензибилитет.

Но проектот на мојот предмет и на оваа книга е во согласност со неговиот во смисла на костецот со историските трендови што се одговорни за претворањето на машката геј-култура во траен срам за геј-мажите – и кои тоа го прават така што геј-културата ја конституираат како вродено назадна, архаична, немажествена, несексуална, а со тоа и непретоплива во современиот, нормативен геј-идентитет.

Не очекувам дека сите што ќе ја прочитаат книгава ќе ги убедам во полезноста на мојот предмет, но се надевам дека барем јасно ќе ја покажам вистинитоста на интелектуалните влогови во моето испитување на машката геј-култура.

Изгледа дека мојот предмет не му беше нималку помил на геј-печатот отколку на Американското здружение за семејни вредности.

Убаво си е да се слави фактот дека „настраните кои имаат дваесетина и помалку години... гледаат дека се горе-долу прифатени каде и да одат“, барем во Њујорк, а најмалку од сѐ сакам да ја обезвреднам таа добра вест.

И така, Џон се соочувал со тешка битка во обидот да си ги завери мажествените исправи, па му требала сета помош што може да ја присобере, а која мојот скандалозен предмет баш и не му ја давал. (Можеби вреди во врска со ова и да се каже дека за мојот предмет никогаш не сум добил приговори од геј-мажи што се гордеат со својата флагрантна женственост и што се исплашиле дека тоа што во описот на предметот ја спомнувам „мускул-културата“ може да наведе некого по грешка да мисли дека и тие се некакви типови што се носат војнички или дека се некакви забегани фитнес-отоци во тренерки, кои обожаваат тимски спортови и немаат никаква смисла за духовит збор.) ‌Главната причина поради која не би било мудро да се отфрлат приговорите на Џон со некаква праведничка самозадоволност или со некаква покровителска надменост е што на тој начин би се потценила нивната политичка моќ и би се превидело дека се втемелени во еден конкретен спој на општествени и историски настани, за кои, всушност, даваат важно и корисно навестување.

„Можно ли е дека биле во право ужаснине многузналци и дека хомосексуалците навистина се ’третиот пол?‘“ прашал со неверување Едмунд Вајт уште во далечната 1969 година.340

Дури ни јас не знаев речиси ништо за Џуди Гарланд кога бев помлад.

Во мојов случај, штом протече веста за мојот предмет, на „разгласните тркала“, да се послужам со високопарните бирани зборови на Метју Шварц, не им требало многу за да се затркалаат.

Затоа и уводничарот на Сиднеј стар обзервер ја ставил репликата (и тоа прилично прецизно) како сликовита претстава за наставната програма на мојот предмет.

Најмногу од сѐ, се надевам дека книгава ќе послужи за да се оправда вредноста и сериозноста на мојот предмет „Како да бидеш геј“ пред сите што биле скептични, збунети, навредени или згрозени од него, што му се противеа или што поради него го критикуваа Универзитетот на Мичиген.

Па така, целиов проект, колку и да изгледа петпарачки на прв поглед, можеби, всушност, би можел да ни помогне да дојдеме до нешто и недофатно и длабоко. ‌Тоа беше појдовната точка на мојот предмет, како што е сега и на оваа книга.

(Бидејќи тема ми се геј- мажите, машката хомосексуалност и машката геј- култура, зборот геј, како што го користам тука, општо гледано, се однесува на мажи, како што беше и во насловот на мојот предмет.

Наредната недела, тука во САД, се појави уште една недобронамерна белешка за мојот предмет, овојпат во Сан Франциско.27

„Покривањето е прикриен напад на нашите граѓански права“, тврди.428 Понекогаш овие напади не остануваат прикриени.

Особено го повредува службеното постоунволско вјерују дека геј-мажите воопшто не се различни од никого друг, дека изборот на сексуалниот објект нема никаква врска со родовиот стил, дека геј-сексуалноста не е сврзана со женственоста и дека хомосексуалноста е сексуална ориентација, а не култура или поткултура. ‌Што, несомнено, е причината поради која мојот предмет предизвика толку многу противност кај многумина геј-мажи.

Всушност, никој од Универзитетот на Мичиген не обрнуваше никакво внимание на мојот предмет пред Глен да го објави соопштението за медиумите на 22 март 2000 година.

При целата контроверзија што уследи никој воопшто не се загрижи за студентките што се запишаа на мојот предмет, кои по правило беа половина од слушателите, ниту пак за начинот на кој мојов предмет би се одразил врз нив.22

Никогаш потоа мојот предмет не привлече онолку студенти.

Видовме слични примери на самоодбрана и оградување кај Дејвид Даниелс и кај Ентони Томасини, а да не зборувам за Д. А. Милеровиот фрапиран предмет на љубовта, кој набрзина си ги избришал солзите што ги сронил поради „Некоја чудесна вечер“.

Имаше опипливо чувство на гнев уште во приговорот на Џон од Анаполис против мојот предмет: не, тврдел, геј- мажите не се модни зналци, не се ни познавачи на дизајнот, како што некои би сакале да мислиме, а не се ни мераклии да се облекуваат како жени.

Додека ја чекам да си свари кафе, ги подраскревам набрзина моите предмети што сум ги заборавила врз масичето каде што таа има обичај да си ја стави шолјичката и пепелникот.

Затоа и го сместив меѓу највредните мои предмети.

Ти и самата си ми рекла дека други мајки имаат кутии за скапоцен накит и ги чуваат заклучени, а дека наместо тоа јас си имам „свет” и, колку што знам, тебе мојот „свет” секогаш ти се допаѓал.