мој (прид.) - сон (имн.)

Тој сонува само во овој топос, моите соништа излегуваат подалеку.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сеприсутна граница: додека насекаде му се кезам на животот во очи(залуден, незалуден, без разлика), во моите соништа постојано ме гони смртта, мојата или на некој близок.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тие стигаа прободени, никогаш живи; нивните тела составени од мали прстени бакарна прашина којашто јас во мракот на долниот кат воопшто не можев да ја видам; а биле мртви и превртени на грб кога се материјализираа, бидејќи токму во тој момент нашата мачка, и самата темна, невидлива, ќе скокнеше и ги спојуваше шепите околу вистинската душа на бубачките: душа толку статична и снажна, толку бесмртно уредена, чувствував, лежејќи како школка превртена наопачки, терајќи ги мислите, исто онолку мрачна како душата на самиот свет - и токму од тоа прекрасно и застрашувачко чувство што конечно ме обземаше, изигрувајќи господар на моите соништа, се втренчив како да сум просец крај својот маж.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Умерен во подвижноста и уморен од неподвижноста, трчав единствено во сништата на оние кои ме сакаат (во моите сништа водев љубов со една од оние кои и на јаве и на сон попрво би ме застрелале).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И, Европа дури им се потсмеваше на неговите соништа да го испади Исуса од црквата, Бајазит, со висок турбан и ретки дијадеми на главата, добро знаеше дека пропаѓа секоја мисла која престанува да се движи и затоа извика: вие, Европјани, не плашете се од мене туку од моите соништа и од мојата упорност плашете се...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Книга на болниот На д-р Ѕвонко Крстевски Низ Големите пости, о Господи, ќе копнееме ти по своите, а јас по моите соништа, ти по твоите, а јас по моите патишта да стигнеме заедно до твоето Воскресение.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Вака, откако црвените заби на црниот ветер ги разнесоа и мојот сон и моето тело, јас со сигурност можам да речам: паметам време во кое живеев.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Излишно писмо до Бога Им благодарам о, Боже, на птиците кои со својот лет ги препишуваат моите соништа врз небото.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Можеби сè може да се натрупа во една торба како што тоа одамна со земјата го стори Марко Крале Ги насобра заедно мирисните полиња со многу заборавени гласови; Дивите планини со мртвите векови под нив; Морињата, исплашените острови и рамнодушните риби; И тебе малечка изморена мравко под страшниот товар стопати потежок од тебе; И тебе реко од мојот сон што подмолно ми приоѓаш пред да ме завлечеш во матните; И тебе ништожно дрво на ридот што не се ни наведна да си ги собереш мртвите лисја.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Минуваш по ова беспаќе стокмен од моите соништа а сепак и жив и ведар.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Навистина, не влегувај во одаите на мојот сон“ ѝ шепнав, или посакав да ја замолам Ѓупката.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
За Охрид јас би рекол дека тој не само што им одговори на моите соништа, туку и ги надмина...
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мојот сон. За широко море, сина птица, поле широко и оџаци на фабрики што чадат, сè уште низ мене, ме прогонува.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Мојот сон, Македонија, секојдневно во мислите се повторува чоколади, мир и богатство, тука е, не загина. мојот сон за овој народ небо сино и од убавини меланхолија, развиорува... над македонските стадиони.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Мојот сон не загина, тука е, уште тлее, низ тело лебди, мојот сон, уште низ мене, како знаме на ангелското раме. Се вее.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
За среќа или несреќа оној, кој можеше да ти стана татко ми личеше на човек од збор и од доверба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да не го прифатам гласот од мојата ноќ кога тој глас не ми се беше само присторил туку беше навистина сето мое помнење и сите мои исчекувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не станува збор за некакво нашепнување, туку тоа беше упорно повторување, гласно довикување со кое се трудеше ти да ме разбудиш: Ведран всушност е Иван, ми довикуваше ти од длабочините на мојот сон!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не заборавај ми го името, порачуваше!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа, планината беше во мојот сон.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Човечките судбини во Гнездо плетеа чудесни, честопати невидливи мрежи. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Многу сум сам,” рече. „Иако ‘сам’ не е вистинскиот збор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Моите соништа се дрвја, или можеби дрвјата се мои соништа.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сеќавав на она што го бев сонувала; во мојот сон Зигмунд беше мртов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една друга девојка понекогаш повторуваше: „Моите соништа имаат листови и гранки, моите соништа имаат стебло и кора, моите соништа имаат цветови и корења…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако мирисот на запршките е само плод на моите соништа, тогаш јас треба да сум среќен човек затоа што имам таква можност да го почувствувам мирисот на соништата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но мојот сон беше повистински од сѐ што доживував.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаев дека пликовите на неговата изгорена кожа се како наголемени рибји очи и верував, тогаш, дека под нив месото е црно и црвено, недојагленосано но не и со толку крв како пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Викнав, заревев можеби. „Што му е на малиов?“ праша некој. Друг без возбуда рече: „Сонува.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И со склопени очи го гледав зад зелена магла човекот-факел како споулавено трча, а зад него, зад границата на тој настан, се протегаа моите соништа врз почва покриена со кожа на џиновски гуштер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секој од нас исполнет со чувство на љубов, среќа, радост што ни ги подари без тронка грижа на совест... јас станувам роб на моите сништа, и доблести...што животот ми го прават како бајка со среќен крај...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Би го дала, она парче љубов од прегратките на желбата, во лавиринтот на моите соништа...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Го пронајдов злосторникот, што ги сруши сите мои соништа...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Срцка, ти си мојата божица, ти си вечерва водилка низ атарот на моите соништа. Заповедај!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вчера побарав од мојот сон да ми помогне да одлучам што е најдобро да правам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој мој сон го носам со себе уште од моментот кога почнав да ги распознавам првите звуци, зборови и движења.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Да можам ... само да можам, да сторам да трае мојот сон кога твојот се руши... зошто не секогаш во една средба трае сиот живот а животот е мал за да го собере сето во тебе за мене... за да собере толку и смеа и солзи, и копнеж и љубов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сонувај го мојот сон!
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ти можеш Можеш да ми ги однесеш зборовите и во најголемите далечини... да ја дознаеш вистината на мојот лик, да го оживееш мојот сон, да ми ги потрошиш солзите за среќа, и пак да ме вратиш на почеток...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Во твоите очи ги чувам моите сништа, како благослов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Твојата тишина Ќе ти го подарам мојот сон.... испружи ја само дланката..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Иако бевме одделени, тој го видел мојот сон, знаеше каде лета моето срце, што бара тоа низ ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Чувствував некој страв од ѓаволи, од вампири, од мечки, тие беа и во моите соништа, исти како во приказните што постарите ми ги раскажуваа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, доволно ќе беше и да го наслушнам скриениот говор на моите соништа...Зар не беше, во суштина, сѐ кажано во оној сон со двете врати?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Набргу се открило дека тоа не се случува во мојот сон, туку дека вистински некој тропал на вратата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се најде кој ука да ми дава како се варди пламенчето на коренот или пак знаеш што значи некој само еднаш да ти бркни во тебе и да те остави со тежина за цел живот а тој да ја цапа дуњата заборавајќи дека некаде го запалил пламенчето на нов живот и ти велам не туку ломоти не ми кажувај како треба да ги довардам знам јас како се вардат оти угол сама го довардив тој што ги оплодил овие семчиња заминувај си од мојот сон остави ме да се соземам утре ќе ми треба многу сила сега си нашол да ме учиш што и како кога пред мене си само сенка!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
17. Намерно не ви кажав а ќе ви кажам оти од вас ништо не кријам Дека се случуваше понекогаш да се состават некои парченца Од моите соништа од циклусот за пропаднатите империи И тогаш ќе го видев Цезар како ’рчи Ако не знаевте Цезар се брои како голем светски ’ркач А неговата љубовница Сервилија Цепонис мајката на Брут После ноќното следување бегала во соседната просторија Знаејќи дека Божјиот син спие гласно И дека молежливото опоменување ’рчиш Цезаре не помага И ќе го видев Цезар како плаче како мало дете Кога ќе се разбуди испотен и сам Плаче ту за малку мајчинска нежност ту за капка врело млеко од кобила
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
11. Си реков дојде време за отпочин од многу сонување Време е да се протријат очите И да се касне некое резне јаве Преполно со коалољубци (и кенгурољубци) од сите земји Кога ќе видам што ќе видам Лично Папата Бенедикт Шеснаесетти Да ми ти дошол во Австралија и лично тој ми пружи рака Вели одамна сакал да се сретне баш со мене (Вели дека сум Божји ротвајлер и јас навистина не го разбрав тоа) Вели многу го интересирале моите соништа И малку се попари кога веднаш му кажав Наместо добредојде му кажав дека за моите сонови Сум во постојана комуникација со еден поет од Македонија Ох Македонија рече Папата никогаш не сум бил во Македонија Иако тоа е само еден саат летање од Ватикан Никогаш никој и не ме поканил во Македонија А во животот на еден Папа многу е важно да не оди неканет на гости Сум читал многу за Македонија додаде Папата Светиот апостол Павле на пример пишува „Кога дојдовме во Македонија, никаков мир немаше телото наше; Во сѐ бевме во маки; однадвор напади, одвнатре страв.“
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Таму не има се потребни моите соништа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зарем исчезнатата Мајка и живата таткова сестра ги споиле соништата во мојот сон?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Посебно ме стаписа забелешката што ми ја шепна (а другите не можеле да не ги забележат нејзините усни на моето уво) значи таа ми нашепна дека претпоставувала оти и случајот со ноќта на славеите е еден од оние мои соништа за кои таа нема ниту може да има некое објаснување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И една поука што си ја спомнувам бидејќи често ја среќавам во гнездата на моите соништа: За да се втаса далеку не треба многу да се оди. Само затвори ги очите!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Страшниот Непознат од мојот сон значи ти бил Мирко Бунде!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И додека следев некои познати гласови од службената просторија на Грофот наеднаш сфатив дека во соседната соба всушност се беше разбашкарил Мирко Бунде, и тоа на софата, а Катерина и Јана му седеа во скутот!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ќе ти откријам: посакував, ако ми се укаже некогаш прилика, да избегам од мојот глупав живот, да заскитам будна ако е можно тоа, по некоја од патеките на моите соништа ослободена од секаков вид следења и надгледувања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Господи, значи мравката била принцезата од мојот сон“, извикал изненадениот Мијато Акиносуко...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од тогаш талкам по патиштата на мојава сирота душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И што ако моите сетила ме излажаа, што ако постоењето на твоето тело е привидно и постои во мојот сон, го сонував ли твоето сенишно постоење, но мислата дека постоиш е доволно силна причина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во таа слика бели се насмевките, нежни и невини, бели се душите топли и пријатни како летен дожд.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Лесен чекор и лет на пеперутка, со мирно движење на четката го пресликувам мојот сон со боите на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто мојот сон во топлите ноќи е мој најлош кошмар, а животот, животот чекори по патеката на понорот, чиј крај е смрта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го бојам со боите на животот копнежот што толку долго го чекаше моментот да излезе од мене, да ги претвори во живот илузиите на сонот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И каков избор имам пред смрта, да го кажам тоа што толку долго чекаше да излезе од мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто за некои луѓе е толку тешко заљубувањето, дури и страсните романтичари преку лириката ги изразуваа, излеваа страстите и чувствата во совршена уметничка форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во шепотот на утрото ќе го пронајдам мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бели се облаците кои го следат патот на мојата судбина, бели се копнежите, бела е бојата на невиноста, бела е бојата на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто ти во мојот сон беше човек без лице и име.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На прозорот од стариот дом гледам солзи, гледам лице бело и уморно. Очи натежнати од товарот на денот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сино е небото а на него напишано моето и твоето име, сини се твоите очи, сјајни и топли, скриени зад завесата на очајот, сини се твоите погледи, вљубени во очите на љубовта, сина е бојата на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дали сум сега среќен човек, дали во ноќите носталгични и дождливи ме заспиваат сопствените сонови или црни демони гребат по моите перници!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како совршени снегулки во форма на бели кристали нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта, во твојот и мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тивка мелодија во далечините на понорите, виножито помеѓу сонцето и дождот, скоро невидлива силуета на сликар во хоризонтот и бои црвени, бели, сини, боите на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Црвено е виното на дното од чашата, црвена е бојата на розите во нашиот дом, црвени се бакнежите на вљубените.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Може ли болката да боли уште повеќе, после сите тие солзи како клинци зариени во црната земја, што го украдоа мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бојата на мојот сон е црвена, страсти што мојава душа ја претвараат во оган.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И тука е крајот и веќе нема ништо и ноќите немаат име.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човекот во ова време и невреме кога денот и ноќта немаат вредност ни тежина заборава и дека живее, толку многу брза за да зграби што може повеќе, а ја зграбува смртта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мојава душа не ја дочека смрта, зошто умре долго пред неа, во таа студена зимска ноќ заедно со мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И, во својот завршен збор, пред ,небескиот трибунал пред претседателот да ја прочита пресудата на моите предци, не можејќи да ги најдам спасоносните зборови, останати во ,трибалниот код на сеќавањето ќе ја продолжам мислата на мајчиниот јазик.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но, колку помалку пишував на нејзиниот, мајчиниот јазик, таа с повеќе се оддалечуваше од моите соништа!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во моите соништа сакав да доловам сѐ што е негово, да ми биде поблиску до мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се мамев. Борбата против мојот сон продолжуваше. Најпосле заспав. Се ослободив од мачнината пред сонот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По многу, многу години во родната земја оживува мојот сон од детството во земјата преку границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Убивајќи го мојот сон, како да сакаа конечно да го совладаат и Бога во мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Крај нивната плажа тие имаат сплав за пливање и во мојот сон јас пливам кон сплавот, но тој постојано се оддалечува до моментот кога го гледам далеку во водите, а јас сум толку уморна што ако не стигнам до него, ќе се удавам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш забележувам дека на сплавот се сонча една гола личност, и почнувам да викам „Помош!“, а таа ме погледнува, си ја отстранува косата од лицето и ми подава рака, но иако се давам, мене ми е страв да ја прифатам нејзината рака затоа што личноста е ТАА.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„До бога, Џул, тоа е морничаво.“ „Сонував како ти и јас се наоѓаме на плажа и ти ни носиш кренвишли, но си заборавил да земеш сенф, па мораш да се вратиш до трафиката.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На врвот на мојот сон беше местоположбата на продавницата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но, ете сега ја добив можноста да го завршам мојот сон и тоа во мојот роден град. Навистина неверојатно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- А зар мечтите не постојат? – ми одговори со прашање. – И соништата, и желбите, и чувствата, и мислите, зар сето тоа не постои само затоа што не може да се допре со рака, или не може да се здогледа со очи, или да се вкуси и помириса?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Игбал, постоиш ли или си само мој сон, моја мечта? – се осмелив да прашам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)