ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Се изразувам фигуративно, но тоа е вистината за моето чувство и за мојата потреба.

• Преместување. Лут сум на Том, наместо на Дик. Се враќам дома и се „истурам“ на жената, поради моите чувства кон шефот.

Тогаш ќе знаев дека ги делите моите чувства.

Знам дека звучи малку лудо, но еднаш едно момче ги повреди моите чувства и јас сакав да скокнам под подземната железница.

Постојано си присутен и во моите чувства, нераздвоен дел од мене, кого јас гордо си го чувам.

Моето чувство кон неа беше поблизу до страхопочитување.

Анксиозност, ги убива сите мои чувства, што се раѓаат во приквечерјето.

Украдени се моите чувства. Сега сум бесчувствителна и бодра.

Дали ова е нечие туѓо или мое чувство?

Значи, моите чувства, зборувам во алегорија, си останаа неискажани.

Таму некаде ги изгубив моите чувства...

Кога ќе дојдеше мојот ред јас да кажам нешто за моите проблеми, за моите чувства, јас за тоа не бев способна.

Понекогаш ме иритираше што ги препознава моите чувства, мисли и погледи.

Моите чувства се испрекинати. Постојано се прашувам дали ќе им ставам крај.

Долго размислував што ќе напишам! Моите чувства кон Арафат и Палестинците сега не беа во кругот на интересите на земјата што ја претставував.

Испратив телеграма до нашето Министерство за надворешни работи во Скопје за настанот.

Што се однесува до моите чувства, за нив одамна веќе не размислувам.

Следните шест месеци, сè додека не можев да ги полагам испитите, работев на замена, полно работно време, со половина плата, како неквалификуван интернист, живеејќи во психијатриското одделение во болницата Стобхил во Глазгов.

Секогаш се прашував дали моето паѓање имаше врска со вечерата на крајот на годината, кога седејќи со професорите на чело на масата, како говорник, испив премногу виски и вино, преискрено изразувајќи ги моите чувства за некои работи во медицината.

Неколкуте минути на тој необичен хипнотички експеримент го продла­бочија моето чувство за мистеријата на заемните врски помеѓу физичките дразби и нашето искуство за нив, за вкоренетоста на сетилноста во менталното устрој­ство и рамка, за моќта на социјалната динамика и структура, на нашите лични врски и робувања, да влијаат врз, дури и да ги детерминираат, нашите верувања, мисли, осети, перцепции, чувства, конструкции и однесување, до граница чие определување е невозможно.

Ништо повеќе не го повредува моето чувство за достоинство од еден криминалец кој е подготвен да убие било кого, дури и некого што не го познава, туку-така.

Сфатив дека нашата персонална „реалност” е мошне зависна менлива, исход или продукт на чинители кои, како што изгледа, не зависат од оваа „реал­ност”, туку постојат во некоја независна „реалност”, која делува врз нас, но е вон нас.

Моите чувства останаа замрзнати, моите сетила се бесчувствени, моите погледи се изгубени, зошто моето срце сѐ уште е крај тебе.

Секогаш чувствувам фебрилност од помислата дека кај луѓето се појавува хиперсомнија, полесно им е да замижат и да заминат, вршат глацијација и хибернација на надежта, љубовта и верата.

Солзите не се моја слабост тие се моите чувства, имам сила да те сакам безвремено, не е наивно ниту едноставно, тешко е, но секој миг е се поблиску до нашата среќа.

Најголема несреќа е што неможам да ги контролирам емоциите, целата енергија е во моите чувства кои функционираат незауздано, телово и душава сеуште те посакуваат.

Сакав да плачеш со мене, овие солзи се моите чувства.

Меѓу Сцила и Харидба, меѓу две големи опасности, меѓу субверзивните сили на животот соломонски бараме одговор на прашањата: -„Зошто денес ни се случуваат несреќи?

Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.

Постоев заедно со мрачни сеништа, нив им ги дадов моите детски соништа.

Ги пронајдов твоите очи меѓу замаглените ходници, ме опи твојот мирис меѓу загушливите простори, го осетив твојот допир меѓу острите ладни ѕидови, моите сетила те посакуваа, а моите чувства им дадоа лик на тие немири.

Љубев со целото мое битие, срцево и душава беа претесни за таа магија исполнета со емоции, нежности, страсти, топлина, лесно постоење и покрај тежината на животот.

Кога ќе бидеш крај мене почитувај ги моите чувства, грижи се никогаш да не ме распласчеш, докажи ми дека ме сакаш не за сто години, туку за цела вечност, покажи ми нежност, чувај ме за да бидам блиску покрај тебе засекогаш, зошто само љубовта е наша реалност.

Осамениот сликар на животот, убиец на моите чувства, поет кој љубовта сака да ја претвори во вечност или волшебник кој го бара еликсирот на среќата?

Да чекорам по туѓи патишта, иако во срцево носев болка тешка, зошто знаев дека повторно ги изневерувам моите чувства и не верувам никому освен на сопствените лаги.

Љубовта е наша потреба, наше исполнување, веруваме во таа сила која полека не уништува, отров за нашиот ум, кој се шири и ги замрзнува сетилата и секоја наредна минута убавите чувства се претвараат во омраза.

Да ти верувам тебе човеку без лице, нечуен убиец на моите чувства.

Во темелите на космосот кој за себе го изградив е мојата душа, моите чувства, моите мисли, моите желби, моите солзи, мојата љубов, едноставно моето постоење, единствено, незаменливо, неповторливо.

И знам дека моите чувства секогаш се претвараа во тага, а желбата за среќа беше искрена, но никогаш не научив како да ја претворам во пријатна, едноставна убавина.

Сѐ што беше во умот на Бога кога те создаваше, сега доби форма во мојот ум.

Но, моите чувства беа силни, на моите слаби рамена прометејски го носев товарот на тагата, но успеав да се исправам.

Господ кога правеше план на раскрсниците на животните патишта да ни ги спои душите не помисли на мојата тврдоглавост.

Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.

Солзите немаат цена, можеш да ги избришеш но не и да им ја намалиш болката!

Оваа душа е кревка, бара љубов, сака да ги скроти своите неуморни амбиции, своите базични емоции, сака да се помири со самата себе.

Не си гостин во моите сонови, но знаеш каде се скриени сеќавањата.

Дали и таа се замислуваше како дел од семејството во кое требаше да се врати, да го надополни солидаризирана со моето чувство на потрага, на трагање по некогашната семејна полнота?

Но кога го загубив, долго време не пишував, имав чувство дека ја губам основната мотивација, смислата на пишувањето.

Иако ми беше непријатно од тоа што ми го рече Госпоѓа Изабел јас не можев да одам против самата себе, не можев да ги сопрам моите чувства што одеднаш надојдоа како некоја буица, немав време да размислувам за ништо друго освен за нас двајцата.

Од една просторна дистанца да видам какви ќе бидат моите чувства кон Филип, иако се повеќе и повеќе бев сигурна дека сепак тоа не е тој.

Исто така, мислам дека настаните кои се одиграа во меѓувреме се импресивни, така што оптимизмот содржан во мојата забелешка - т.е. оптимизмот во поглед на можноста за менување на општеството - станува помалку... помалку забележителен на површината на моите чувства и беше заменет со некој вид молчење, така што, како што и самите забележавте - или не го забележавте тоа, но, тие дневници, “Како да се подобри светот”, продолжуваат... не знам кој е последниот датум во нив, но мислам дека има околу пет или шест години откако не сум ги пишувал.

Ми се смачи од психологија и од философија, од моите чувства и мисли.

Замисли јас нејзе да ѝ ги откријам моите чувства, а таа да е мртва-ладна.

Ужас! – ги „преврте”, Саше очите.