Ресторанот веќе беше исполнет со гости до последното место, беше зачаден и бучен и тоа ни даваше за право да му се подадеме на тивкиот пламен што потајно нè обземаше создавајќи флуид во кој сите бевме едно: низ сивиот превез, на масите околу нас, гледавме луѓе кои личеа сè повеќе на нас и зборуваа нешто неразбирливо исто онолку колку што нашето зборување беше разбирливо за нив.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Ве потсетив на приказната, добри мои, за да се потсетиме и на нашето однесување, на нашето зборување.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)