најголем (прид.) - задоволство (имн.)

На Христос, кој се вратил на земјата, му вели: „Раководиме со човештвото на негово најголемо задоволство, за тоа човештвото ја платило цената на својата просечност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Најголемо задоволство во животот Винстон наоѓаше во својата работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се радував кога ги гледав дека се среќни и најголемо задоволство ми беше да си играм со нивните деца.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Застана пред собата 1303, пред вратата на малото "царство" во кое го вкуси најголемото задоволство, но и најголемо разочарување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се ѕиркаа низ цеповите од штиците едни со други, машки со женски, се ѕиркаа и помлади и постари и тоа им беше најголемо задоволство и омилено место.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ако сме склони на утилитаризмот и хедонизмот, на миг ќе се двоумиме, но сепак ќе се одлучиме за Ана бидејќи таа поради можноста да свири ќе го извлече најголемото задоволство од поседувањето на инструментот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сметаше дека, било каква опасна работа да му се даде или му претстои да ја изврши, таа беше предопределена од судбината и без приговор ја извршуваше со најголемо задоволство, сметајки дека врши народнокорисно дело“34.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во миговите на најголемо задоволство ги заривавме забите еден во друг.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Најголемо задоволство му е да го слушаме и да го почитуваме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Јас потполно, потполно се согласувам и со мое најголемо задоволство, но со тоа, што Катиш прва да започне со својата би-о-графија“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Битно е, што никој не може да ни забрани и макар што Первоједов, го гледам, се лути, но со раката не може да ме дофати. Деденце, се согласувате?“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во еден поран есеј, се обидов да ги покажам епските призвуци што лежат во основата на неговата доцна поезија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојат два реда што го содржат ова согледување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговото најголемо задоволство беше, се разбира, пишувањето, и тоа посебно пишувањето поезија, но дури и на чинот на пишувањето тој гледаше како на актерска претстава: “Ги сакам песочните часовници, мапите, типографијата од 18- иот век, вкусот на кафе и прозата на Стивенсон; оној другиот ги дели тие склоности со мене, но толку самобендисано што ги претвора во својства на еден актер /.../ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 211
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас живеам, си допуштам себеси да живеам, за Борхес да може да ја кова својата литература, и таа литература го оправдува моето постоење“. Чинот на пишувањето се појавува овде, ако не како должност, тогаш како нешто налик на мисија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)