А она што идиотизмот се обидува да сомеле, тоа не се само аскетските идеали во коишто Ниче гледаше „вистинска свештенска вера” на филозофот, свештеникот и уметникот, „најдобар инструмент на нивната моќ и овластување од семоќниот за нејзино извршување”, туку и самиот идеализам, оној кој владее со почетоците на предбрачната поезија или кој е закрпен во знаме од приврзаниците на академизмот кој постојано се препородува како најпатетичен авангардизам.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)