ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Да“, реков јас. „Спомнав“ „Тој гроб, не е негов гроб“, рече Владе.

Јас немав цврсти докази дека гробот зад олтарот е на Никола Поцо, освен кажувањата на луѓе од семејството и надвор од него кои божем го задржале помнењето од колено на колено дека гробот е токму тој, потоа фактот дека на гробното место на фамилијата Поцо немаше ниту гроб, ниту знак за гроб на стариот Никола и, најпосле, мојата лична интуиција или, можеби, повеќе, желбата тоа да биде негов гроб.

Во секој случај, рече Владе, оној гроб за кој ти мислеше дека би можел да биде на Никола, еве, не е, а каде е неговиот гроб, не се знае.

Речиси, и не го посетувам неговиот гроб.

За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!

Железничарот Круме не успеа заедно со Митруша да го пренесе и дрвцето од неговиот гроб.

Сосема поинаква би можела да биде маската ставена на неговиот гроб.

Бегот загинал пред прагот на својата куќа од нож на некој одмаздник што пред тоа му ги изотрул пците.

Најверојатно дека никој од беговите некогашни пријатели, оттуѓени од неговата сурова алчност, не проплакал над неговиот гроб.

Тука е запишан дел од татковото скривано време на другата страна од границата.

Се поклонив пред неговиот гроб.

Вие успевате да откриете од макабричната повест во Атеистичкиот музеј дека татко ми запрен во Скопје, во својот неизвесен балкански егзил, всушност на свој начин, предупредуваше дека нема враќање од егзил во родната земја, за да ја признаам својата грешка пред неговиот гроб.

Кога Влаинката Аспасија, Паца, како што се викала нагалено, одоколу го распрашала Спира што има и како има, и откако ѝ се видело дека тој е седало за птица каква што е таа, му признала дека тие двајцата до влакно имаат иста судбина што ги осакатила и дека нив тој златен свети Наум ги донел да се најдат пред неговиот гроб.

Тогаш мојот хипнотички поглед го меша со мислите и страстите: Константно и директно се џари, Нема потреба да се умилкува и додворува На својот слуга за бакнеж, Нему, кој е сопственик на ужасите, Кој ја познава матката на отровницата, Пегава и одрана со црно, На рѓосаната вага на амбрата, Неговиот гроб - Затегната направа за мачење што предизвикува тага На која тој лелека - лелека!

Кога се ближеше 70–тата година од нејзиниот живот, една година по смртта на брата си, ја доби црвената виза за патување барем до неговиот гроб...

И неговиот гроб веројатно беше најнасмеаниот гроб на целите гробишта.

Аркади Аверченко - неправедно запоставен и зафрлен на маргините на руската литература, прекрасен писател, имигрант по Револуцијата од октомври, 1917 година (на М. Булгаков како пофалба му рекоа дека во едно свое дело го имитира Аверченко, за што поконкретно Булгаков пишува во својот “Театарски роман”) и токму имиграцијата и несогласувањето во новиот поредок придонесе за негово исклучување од редовите на руската (во тоа време, советска) литература.

Погребан е во Прага, на неговиот гроб стои натпис: „Руски писател“, а сега, на голема врата се враќа во татковината. За среќа, намина и кај нас.