ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Нејзината рака беше во неговата, сместена во неговата дланка, а нејзините танки прсти ги зграпчуваа и ги притискаа неговите прсти.

Кога и денес го повторувам воведот во Словото, во мојата свест јасен како алхемијата на шестте имиња – gains Valerius Cattulus, Quintius Horatius Flaccus, Publius Vergilius Maro, Albius Tibulus, Sextus Propertius, Publius Ovidius Naso – што затекнувајќи ме на последната страна од читанката по латинси, во мене ја зачна непресушната жед кон хармонијата, го гледам Таткото како од градината со премолчени имиња го извлекува змивчето, му дозволува бесно да го касне, а потоа мирно да се склупчи на неговата дланка.

Таа и натаму беше загледана во белиот ѕид, и рамномерно дишеше.

Мајчинството е дарување на нов живот, но за мене беше и нешто повеќе од тоа – продолжување на едно постоење кое веќе заврши.

Ги спуштив моите дланки и неговата дланка врз мојот стомак.

Ги ставив моите дланки до неговите дланки, на стапалата на Клара. Беа студени како на мртовец.

Кога замина од Виена, Рајнер имаше десет, а јас две години повеќе.

“Ова е да се сеќаваш на мене,” реков, и го стуткав џепчето во неговата дланка.

Со неговите заби на нејзината брадавица и топлите усни околу неа, брадата и мустаќите што ја грепкаа по дојката која одеднаш ѝ се чинеше набрекната во неговата дланка, таа се заниша наназад, но тој ја задржа со другата рака.

А сепак, сосема осмислена среќа дека еден нов свет ѝ се открил сосема природно, сосема блиску, сосема некомплицирано и лесно, таму, на неговите усни, во неговата дланка и на неговите гради.

Срнчето, наеднаш изгубувајќи ја сета своја оддалеченост, со бавен, тих чекор, се приближи веднаш до неговата дланка, несигурно за да потскокне, но доста слободно за да се приближи, а после, полека, скокоткаво, почна да му ги лиже со своето рапаво, зеленикаво јазиче, јаболкцата од неговите прсти.

По повеќе време чунким само од себе крадешкум, без ниедно шушкање со чекорот, а бесповратно, срнчето почна да се доближува кон неговата дланка.

Набргу во неговата дланка веќе немаше ниедна скрупца сол, но тоа не му пречеше на оној да ги прелижува повторно сите негови прсти со ред, скокоткајќи го неиздржливо по средината на дланката.

Под широкиот резец на длетото ронливата влажна земја меко тече по неговите дланки.

И со крајот на окото го следеше прислужникот и кога тој се поткреваше да си оди, се стркала во неговата дланка мала сребрена пара.

Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.

Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).

- Со тешкиве весла, - се соголија до самите катници зелените заби. – Ако ви е помило, тоа можеме да го сториме и со топузи.

Под негова дланка планина ќе спласне, со плуканка може и вулкан да згасне.

Му се чинеше дека во неговата дланка се грее чаша со ракија.

Оф, леле, Ѕвездо, да би да си ѕвезда, па од небото да паднеш во неговите дланки...

19. Велес, колцето негово Во домот на Рацин А еден ден во нејасата измаглина се подадоа неговите раце од пресушената грутка од изронетата во заборавената темнина Дамнешни кристали растурени по почвата земна Линии складни во воздухот ги обновуваа некогашните форми дури се будеше мемлата од тркалото Со нив почнуваше земјата да се врти околу зборовите изречени во невреме И пладнето повторно ја воспеваше глината што се раѓа во неговите дланки и сите крикови несекнати и дални и кликот небесен и сончевиот оган нараснуваа во благото тесто на ломната материја на надежта Израстуваше од неа зборот во светла преобразба Зрачниот хоризонт пак над чардаците ги прибираше помнењето и смртта со затрчаноста на водите и времето

И секогаш чувствуваше дека е таков кога ќе се сетеше на своето дете, на неговата густа црвена коса по која со копнеж трепереа неговите дланки.

Белите рачиња на убавицата влегоа во неговите дланки како топли крилја од гулабица.

Во неговата дланка стави парче забесто железо.

Петре го зеде шејот на левата дланка, со десната го откри на сите четири страни и на неговата дланка врз црната басма, ние децата што бевме тука собран, видовме нешто ем знајно ем дотогаш невидено: беше костенливо сјајно, со крвчиња во сребро на краиштата на трите краци и со сребрено столче на долниот крај да можеш да го пуштиш и легнат и простум да стои.