Низ целата негова должина и ширина, по сите негови долини и ридови ниту едно дрвце, ниту едно цвеќенце, ниту тревичка.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
А сега снегот воопшто не врнеше и Змејко можеше многу добро да си го замислува тој грамаден сам крмак, тоа ѕвере со по два заба, вкопани напред во белината, со една огромна снага, по чии скокови земјата сета татне, како се пробива во мугрите низ неговата долина, споро, плавно и без скршнување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)