Неговите преводи на сиџилите ги објавуваат без неговото име, ни да го спомнат... - се обидов накусо, но адаптирано да ѝ објаснам с што ми се случи дента.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Имено, кај Хајдегер, особено во неговите преводи, секогаш постои чувство дека тој трага по некој вид пред-онтолошка присутност, која, доколку ја разбиеме нашата затворена концептуална рамка, можеме на сфатлив начин да ја разбереме како (по)полнозначна отколку како културално договорена во поглед на значењето.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Обемен е бројот на неговите преводи, главно од англиски јазик.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)