негов (прид.) - проза (имн.)

Додаваме дека Добрица Ќосиќ во извесна смисла е голем српски писател, можеби и татко на „националистичкиот Билдунгсроман“, чиј плебејски гениј не се исцрпува во јазичко-создавачката сила на неговата проза.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Лесната читливост и масовната рецепција на Ќосиќевата лектира ги натера неговите литерарни опоненти да го наречат, не без идеолошка сенка, „социјалистичкиот Јаков Игњатовиќ“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Овој пат, еден од ликовите во неговата проза, неслучајно жена (неговата Муза, можеби?), ќе му ја шепне магичната формула, ќе ги пушти во етерот (електронски) безмалу пророчките зборови како лек за болест наречена минливост: „ми се чини дека времето е низа од реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување“ („Футролата“).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Нивната заемна проникнатост е повеќе од очигледна во ова проза.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во суштина сета негова проза е „мизансценирана“, театрализирана.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во таа синтеза, уверени сме, се крпе и онаа маѓија на неговата проза што никогаш докрај не може да биде протолкувана.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Затоа е во неговата проза присутен и оној суптилен хумор, онаа блага иронија со која се говори за настаните што Чинго ги презема од самиот живот но ги трансформира во сцени кои, без магијата на јазикот, би биле секако неверојатни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Чинго многу порано можел да дојде во контакт со прозата на Чехов одошто со Бабел та нема основа да ѝ се даде предимство на претпоставката дека и тој суптилен чувствен тек во неговата проза дошол од втора рака и не како директен навев.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Меѓутоа, пошироката популарност на неговата проза е ограничена поради специфичноста на пишувањето во кое асоцијативниот и хронолошкиот континуитет често е заменет со несреденост, хаос, со сето она што всушност е светот околу нас.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Борхес треба“, пишува тој, „да се чита со очекувања поблиски до очекувањата на луѓето што се интересираат за Волтеровата conte philisophique отколку оние кои ги интересира романот на 19-иот век.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На друго место покажав дека неговиот модус операнди може да се утврди во најголем дел од неговата проза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ајде да направиме нешто што не направил ниеден идеалист: да ги побараме нестварностите кои би ја потврдиле таа природа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Она што Џон Апдајк го рече за Борхесовите есеи може да се примени и за неговата проза: „Тие имаат структура на лавиринт и, како огледала, взаемно се отсликуваат... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 216
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И додава: „Тој, меѓутоа, се разликува од своите претходници од 18-иот век по тоа што предмет на неговите раскази е создавање на самиот стил...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе ги најдеме, ми се чини, во Кантовите антиномии и во Зеноновата дијалектика”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од своето огромно читање тој дестилирал огнена ограниченост.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговите раскази се за стилот со кој се напишани.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многу негови кратки раскази го прават токму тоа: ги претставуваат нестварностите (човекот што сонува друг човек и го воведува во стварноста, библитеката со нечитливи книги, една година содржана во минута) во коишто читателот препознава концептуализација на метафизиката и хипостаза на теологијата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Раскажувачкиот текст станува огледало коешто сликата ја прекршува на начин или да го извртува или да го враќа претходниот текст.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Исти параболи, исти цитати, се повторуваат одново и одново”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Де Ман ја отфрла филозофската компонента на неговата проза како можно објаснување за неговата оригиналност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во еден ран есеј од 1939-та, Борхес веќе го оцртал правецот по кој неговата проза конечно ќе тргне: „Да го признаеме“, вели тој, „она што го признаваат сите идеалисти: халуцинаторната природа на светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес не се шегуваше кога како задача на литературата го постави повторното испишување на старите метафори.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во што тогаш се состои оригиналноста на Борхес?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)