негов (прид.) - расказ (имн.)

Но, мој е впечаток, Урошевиќ не успева величествено докрај да го задржи оној “суспенз” навестен во почетокот и неговиот расказ, и покрај целата јазична брилијантност со која е исткаен, сепак завршува по малку банално, “жанровски”, како некаква младешка носталгична приказна со одвишок ресентиман).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Можеби не го помнам сосема точно, ама си го повторувам понекогаш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Помнам само еден негов расказ, ‘Несреќата на стариот ерген’.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Авторот нам повеќе пати ни кажува дека во неговите раскази „сите опишани настани се вистински настани“ и ние, без оглед на сите мистификации што ги дозволува текстот, како што веќе нагласив, мораме да му веруваме, дотолку повеќе што овој автор не страда од постмодернистичка треска.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во неговите раскази тој глас, меѓутоа, морам да признаам, добива една нова звучност.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден негов расказ прочитав дека од Јадранскиот брег па се до Белград, минувајќи преку Сараево, се возел во кола што не смеел да ја запре.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Немој да се грижиш ако од вакви прераскажувања се раѓаат спорови, тепачки и неволји: толку поголема е честа на прераскажувачот колку што поголемо и поблескаво дејствие ќе создаде неговиот расказ.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Младиот човек на нашето време треба да биде истото што и морската труба: преземајќи ги зборовите од еден крај, веднаш да ги пренесува на другиот; колку што посмешно умее да прераскажува, толку повеќе памет му припишуваат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како и да е, тој со своите две збирки раскази, „Ѓон“ и „Скок со стап“ значително отскокна меѓу жабите во мочуриштето, иако неговата иднина како врвен прозаист, си дозволувам да кажам, изгледа прилично несигурно бидејќи во неговите раскази се чувствува одреден недостаток од теми и одредена тежина при создавањето - што е, ако ништо повеќе, лек против неподносливата леснотија на пишување на скрибоманите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како на пример Чехов во неговите раскази, или Кустурица и Фелини во филмовите.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Познат е по неговиот расказ Во бујакот, врз основа на којшто е снимен филмот Рашомон од Акиро Куросава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Автор e на повеќе романи, раскази, поетска проза, есеи и записи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Описите во неговите раскази се беспрекорни и кога се реалистични, и кога се психолошки, трогателни и исполнети со меланхоличност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неговите раскази се стекнале со углед уште при нивното прво објавување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во неговите раскази се проектираат судбини и карактери на обични луѓе, низ призмата на необични ситуации и совпаѓања, со неочекуван пресврт на текот на приказната кон крајот од расказот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На македонски е објавен избор од неговите раскази под наслов Во бујакот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За време на својот две и полгодишен престој во Германија, докторирал на Универзитетот во Бон.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Добитник на Нобеловата награда за литература во 1961 година.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пишувал сатирични раскази и повести за пороците, за страстите и недостатоците на своите современици, како и за историските личности.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во првата книга на Живко Чинго сѐ уште само загатнати овие компоненти добиваат поширок простор во последниве негови раскази.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А од друга страна на „Талантот” на Маркоска, јасно се гледа чудесниот надреалистички профил на поетскиот двојник, во простор-времето на „гротесктната судбина”, посветена на Данил Хармс, каде фантастично кореспондира со својот поетски роднина и варирајќи го неговиот расказ за Лазар (првовоскреснатиот), буквално го допира исчашениот универзум на Хармс, со една сардонична леснотија на „баналното полупостоење”, поентирајќи:
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Впрочем, првите негови раскази претставуваат варијации на расказите на славниот поет и прозаист.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во неговите раскази се препознаваат сите позначајни својства на готскиот роман: ужасот, гротеската и студената убавина на стравот, но и носталгичните и меланхолични поетски евокации на детскиот сензибилитет.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога Борхес, уште 1935-та, напиша дека од Хомер сите метафори се забележани, додавајќи понатаму: “тоа не значи, се разбира, дека е исцрпен бројот на метафорите; начините да се кажат или навестат тие тајни блискости меѓу поимите се покажуваат, всушност, како неограничени”; тој со ова го истакна темелното начело на теоријата на руските формалисти, и го поттикна Џон Барт да го напише својот сега славен есеј “Литературата на исцрпеност”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Алфред Казин ја подвлекува солипсистичката природа на неговите текстови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес направи сличен избор: соочен со хаосот во светот, тој го избра редот на библиотеката, сигурноста на одгатлив лавиринт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа што на пишувањето гледал како на повторно испишување, и затоа што покажа - и во теорија и во пракса - дека “една литература се разликува од друга, било пред, било по тоа испишување, не толку поради самиот текст колку поради начинот на којшто тој е прочитан”, тој ги одушеви и структуралистите и семиотичарите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговиот расказ „Куќата на Астерион“ може да се чита, а да не се претера во толкувањето, како метафора за самиот Борхес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И додава: „Тој, меѓутоа, се разликува од своите претходници од 18-иот век по тоа што предмет на неговите раскази е создавање на самиот стил...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Првиот расказ го има објавено 1975-та во списанието Esquire (“Срцето на шампионот”), а неговиот расказ “Симнување на човекот” му ја донесе тутулата на херој на подземјето, продолжувач на раните експерименти на Барт, Пинчон и Т. Робинс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кај Дерида, тој романтичарски гест може да се најде во неговиот згуснат, алузивен, џојсовски стил, а кај Борхес во неговите раскази, чијашто заводливост (лековитост) останува и покрај негативноста што ја содржат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговите раскази се за стилот со кој се напишани.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Соочен со хаос во светот, Астерион Минотаурот го бира суредениот свет што го пронаоѓа во една човечка градба - лавиринтот на Дедал.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги објавил романите Музика на вода (1982), Проспекти во пупки (1984), Крај на светот (1987) за кој ја добива Фокнеровата награда, и романот Исток е исток (1989).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа што во “Пјер Менар, писателот на Дон Кихот”, заклучи дека “текстовите на Сервантес и Менар се јазички идентични, но овој другиов е речиси бескрајно побогат”, тој ги засени следбениците на интертекстуалноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во неа Минотаур избира да остане во лавиринтот во кој е затворен: „Едно попладне“, признава тој, „излегов на улица; ако се вратив пред мрак, тоа го направив поради стравот што лицата од обичниот свет го предизвикуваа во мене“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ленротовата смрт на крајот од “Смртта и бусолата” е херојска смрт - тој е мал трагичен херој во потрага по некој вид оригинален Текст когошто Борхес непрекинато го порекнува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес беше интелектуално животно, солипсист заклучан - како Минотаурот од неговиот расказ - во лавиринт што самиот го изградил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И други критичари ја потврдиле неговата врзаност не за светот на стварното искуство туку за светот на интелектуални пропозиции.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Расказот „Модерна љубов“ е од збирката раскази Да е реката виски, објавена 1989-та година. Brian Rea okno.mk | Margina #32-33 [1996] 162
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)