Зашто во 1990 дојде „квир“-мигот, со неговата милитантна одбрана на девијантниот секс и на девијантните родови стилови, со неговите мажи во фустани, во кожа и со бисери, со неговото уживање во бучовските претстави и великоженствените театралности, неговото преосвојување на одозгорството и на одоздолството и неговото умножување (или преоткривање) на настраните подидентитети: на детенцето (twink), на меченцето (bear), на емото.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ако Кулик со својот експеримент не може да докаже ништо друго освен сопствената екзистенција на експериментатор, какво е тогаш неговото уживање во претставата, и исто така, зошто публиката е привлечена на неговиот перформанс?
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)