негов (прид.) - уста (имн.)

По малку беше застрашувачки тоа што од потокот звуци што се истураа од неговата уста, беше речиси невозможно да се разбере ниту еден збор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И оној здив што излегуваше од неговата уста - врел, врел!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А сега, како да не беше тој, како друг некаков човек да говореше со неговата уста: - Ти, Веле, започна полека стариот мајстор, - ти добро рече, аџамија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И повторно го почувствува горчливиот пелин на неговата уста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога зборуваше, ми се чинеше дека од неговиот здив и од неговата уста излегуваат ќумиња: јамајлии, алаџи, шрапкалии, боцки, паралкалии, палови, батаци, чакали, арапи, гушајлии, шешки и лепезани, дунеци и чилови излегуваа и со радост и лепет кон небото тргнуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Други, пак, велеа оти испаднала од неговата уста.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ што сум мислел низ годините, тајно, од страв од Лествичникот, сега излегуваше од устата на Филозофот; како мојата душа да говореше со неговата уста, како да се служеше со јазикот негов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа низ неговата уста се изли божјата благодат, како што кажал премудриот Соломон: во устата на премудриот влегува вдахновение, тој носи закон и милост на јазикот, со него ги врзува злословните усти на еретиците.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Слушам нешто почна да ми вели: сврти се, мори Небеска, и неговата уста со твојата душа дише.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Откако сите се сложија дека „мозокот” му припаѓа, токму на татко ми, како глава на куќата, како наш стопан, но и човек кој имаше склучено најмногу работни договори за оваа година, тој со победнички израз на лицето, со мозочето во едната рака и со жолтата кумановска во другата, го посоли добро и во еден здив и залак, го стрпа во неговата уста од која вирееа тазе направените вилици, скапо платени со зделките кои го беа фаворизирале неговиот бизнис годинава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Неговата уста и понатаму е отворена, но очите отсутно гледаат низ прозорецот од спалната во прскалките што ја полеваат тревата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Му се обрати со бате, а зборот сестро никако да излезе од неговата уста.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мирисот на храна што излегуваше од неговата уста ми лебдеше пред лицето, а неговите гровтања се мешаа со чкрипењето на креветот и шлапкањето на неговиот меснат стомак кој се плескаше од мојот грб.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ти ли ја отвори вратата, ти ли ја отвори? - му викав панично на Дино.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека спиел од неговата уста излетала жолта пеперуга.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)