Првото, што можеше да го види онака поникнат и наполно отпуштен, ослободен од секаква желба дури и за најситното движење, без никаков грч, онака апсолутно отпуштен и увиснат, беше еден бескраен син простор, што се отвораше пред едно такво негово споро никнење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го сеќавав неговото молчење и неговото споро дишење и стравот да се помрдне за да не го открие она што го држеше напнат.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)