Еден од нив, од тие нејзини многубројни прстени не го испуштав од вид.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Наоколу зеленила, двор покриен со нежна трева како мов, мека која при допир те наежува.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Нејзините долги, тенки прсти, со многу сребрени прстени, летаа по мене и ме допираа како што ветерот ги допира нежните треви во јуни, во нашата ливада во Маврово.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)