Исправена во задниот дел од камионот, таа не ги симнуваше очите од Јаков, нервозно местејќи го немирниот прамен, оној што го тргнуваше со занесни зафрлања на главата, секогаш кога водеа љубов во нејзината спална соба во оваа куќа во овој град, кои – Јаков добро знаеше - никогаш повеќе нема да бидат истите.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)