Стиснат така одзади, како токмак во обрачи, Грдан зјапаше во прозорецот што гледаше во кубето небо од осветлениот град и се обидуваше да си ги замисли низ ношницата нејзините гради, нејзините бутови и нејзините колена.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
На вториот спрат од зградата којашто на Александар многу му се допаѓаше и понекогаш дури и со отворени очи сонуваше дека живее во неа како господин без обврски (еднаш му се кажа сон во кој што седи на белата мермерна ограда со гардистката, се држат за раце, неа до рамења и пораснала долга руса коса, наместо во зелена маскирна маица и црни вреќести панталони со џепови облечена е во бело кратко фустанче, и двајцата се смеат... се разбуди кога виде дека нежните црни чорапи од нејзините бутови, преку колената полека се спуштаат во извалканите војнички чизми) - беше сместена градската радио станица.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)