нејзин (прид.) - глас (имн.)

Козичката можеше силно да мекне, над својата моќ, да екне нејзиниот глас низ планината, да допре до господинот Сеген за да дојде и да ја спаси, ама тоа не беше можно, ниту во приказната.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ем ништо не кажува, ем мисли дека кој знае што кажува и згора на тоа во крескавоста на нејзиниот глас има една таква наметливост.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- се носеше нејзиниот глас и се губеше некаде низ зелените падини на китниот и убав Пелистер.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таа ноќ кон Битола се приближуваше крупна, црна сенка.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Не знаев повеќе кому да верувам, а кому не.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И кога сум била во невола до гуша.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го слушав нејзиниот глас од другата страна на слушалката и се радував.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Никогаш порано не сум се израдувала толку на нејзиниот глас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сликата што Велветите ја имаа за себе како рокенрол група не ја вклучуваше и Нико - тие едноставно не сакаа да се претворат во нејзин придружен бенд, но, за иронијата да биде поголема, најдобрите песни што Лу некогааш ги напишал беа токму оние што ги направи за Нико - песните како „Femme Fatale” и „Ill Be Your Mirror” и „All Tomorrows Parties” - нејзиниот глас, зборови и звуци кои ги произведуваа Велветите, сето тоа беше магија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во контролната соба бевме Пол и јас, а Малиот Џо и Том Вилсон, кој го продуцираше Боб Дилан, беа тука за да ни помогнат, ако затреба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Чудно е зошто не замолил да биде насликан нејзиниот глас што момчињата го носеле како молитвеник во рацете.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Пластиката го придушуваше нејзиниот глас.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Детето занеме. Нејзиниот глас го пресече, скова. Крилата на радоста му натежнаа, смалаксаа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
2 Овде на овој трем под лозницава завиткана во влажни ветрови во сенката на тешкиот рид што паѓала по нејзините раце, по ставата, овде сѐ уште живее сенката на нејзиниот глас.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Облечена во древната облека на утрото од рујни зрна сончевина Нанижани на танките и нечујни нишки на тихиот здив на птиците овде сѐ уште самува сенката на нејзиниот глас.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Таа го повика два пати, молејќи го, итно, како да беше во опасност, и нејзиниот глас сè уште му одѕвонуваше во ушите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако не беа тука кога таа ја ставаше храната надвор, таа ќе ги повикаше како да беа деца што играат во дворот и, штом ќе го слушнеа нејзиниот глас, тие како стрели долетуваа од дрвјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Кети, тогаш како од тој ден па до денес, кога високоте снегови на планината се топат многу брзо, и кога поројни дождови врнат, и кога Луда Река надоаѓа, рика и удира во потпорите на мостот, луѓето го слушаат нејзиниот глас како моли за мостот?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По некое време тој ја изгасна светлината и се врати да спие, но пак се разбуди, овој пат не од нејзиниот глас, ниту од каков било звук, како на пример од отворање на врата, или од отворање на прозорец, туку нејзиното присуство го повлече од сон, кое тој го почувствува додека спиеше, онака како кога некој што има лесен сон, може да почувствува ако некој, тивко, на прсти, гази во неговата соба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во нејзините зборови имаше звук на потпевнување, знак на слатка бавност на нејзиниот глас.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се исплашуваше кога ќе увидеше дека нејзиниот глас понекогаш звучеше крекаво, или пак имаше призвук на нетрпение.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Спроти недела на моите колена кога ноќева Нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот - Како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутки Нејзиниот глас – потих од нејзината сенка во зорите, Нејзиниот од – потаинствен од прошетката на светлината Низ земните длабочини до плодовите Дури ножева таа На моите колена Незнаен ковач жар на дланката ми носи Да запалам цигара.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кога ќе го чуеше нејзиниот глас Тој го навиткуваше големиот часовник Кој точно на пладне биеше свечено довикувајќи ја неа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Чувствував, според нејзиниот глас, дека не лаже; но тоа отвораше сериозни прашања во врска со моето душевно здравје: ако е така, тогаш јас сум почнал да гледам работи што се невидливи. И да слушам работи што се неизговорени.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но сепак конкретната причина за тој најнеобичен и највозбудлив потфат да го напушти животот покрај реката и да се упати кон Сина Скала била средбата со непознатиот туѓинец, војникот на бел коњ, кој всушност ја повел по патот што водел кон планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В ред, в ред, можеби и не се изразуваш токму со тие зборови, но така мислиш или барем помислуваш. Зар не?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И ако се погледне наназад, и внимателно ако го наслушнуваме нејзиниот глас низ тоа минато, ќе надвладее впечатокот дека сиот свој живот таа го има поминато трудејќи се да и се доближи на оваа скапоценост, небото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наместо со нејзиниот глас и нејзината насмевка ти си во придружба со грдите животинки на осаменоста за кои велиш дека таа ти ги оставила во наследство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Шината, повеќе за себе, рече но јас сетив прекор во нејзиниот глас.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сетив нешто тажно во нејзиниот глас.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во нејзиниот глас почувствував издив на болка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во нејзиниот глас имаше и тага, но, и помиреност со нешто што е свршено, неминовно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еднаш, кога ни кажуваше како некое дете од домот за деца без родители, каде што таа повремено помагаше, ѝ рекло “мамо”, ми се пристори дека во нејзиниот глас почувствував нешто како разнежнување, некакво нејасно навестување на желба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку дена потоа бледото февруарско сонце почна да го топи снегот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто во неа веруваше дека е така, го знаев тоа по некоја нишка среде испреплетената истоштеност на нејзиниот глас, по невидливиот зрак отаде болката во нејзините очи; но мене тие зборови, кои во своите мисли ги изговарав со нејзиниот глас, сепак ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А оној ден во пеперуткарникот, кога Клара, Сара и јас зборувавме за мајчинството, Сара покажа на две пеперутки кои, соединети, летаа во воздухот, зачнувајќи го своето потомство. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се сеќаваш ли на мене?“ „Се сеќавам,“ рече, „само на името не можам да се сетам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто во мене затрепери на тие нејзини зборови, нешто во мене загребе, онака како што гребеше и трепереше нејзиниот глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш мислеше дека е подготвен да ги изоди сите дивини, само да биде негова, и му се чинеше дека секој збор што тој ќе го каже ќе биде премногу во аголот во којшто таа го притисна со своите зборови и го зароби во својата мрежа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога пред триесет години ја запозна, тој во неа ја препозна својата Шехеразада – нејзиниот глас, топол, мелодичен и лелеав, како свилен превез ги покриваше зборовите што му ги кажуваше, навидум обични, и им даваше и тежина и леснина, па тие де му ги притискаа градите де го подигаа една стапка од земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред неа беше немоќен, а најсилен, неопитен, а спокоен додека нејзиниот глас му прикажуваше, го поучуваше и го водеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога ја слушаше како зборува со ќерка им, топлината во нејзиниот глас го омамуваше и го потсетуваше зошто воопшто и ја зел за жена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега веќе не се ни сеќаваше кога почна да ја изневерува, барајќи ја кај другите единствено топлината што таа не можеше или не сакаше да му ја даде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа ја имаше онаа древна, подзаборавена женска умешност на освојување со гласот, со зборот, со приказната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога ќе заминеше, додека лежеше сам во затемнетата соба, си замислуваше дека ја слуша како се смее, како пее, како му шепоти нејзиниот глас, течен и леплив како мед.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не чини работата, сине“, последниот пат воздивна нејзиниот глас со задоцнување и со ехо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го слушаше само нејзиниот глас. Со викот ја предупреди колоната да застане.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак, последното јавување на Рада и среќата што ја почувствува во нејзиниот глас ја направија среќна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Ситно сечи го кромидот”, „Убаво измеси го месото”, „Не штеди на кашкавал... нека биде шарска баш!”, го слушав нејзиниот глас додека од долниот балкон му делеше инструкции, а таа, веќе здружена со сите фамилии, распиштолена пиеше кафе со Фиданчо и неговата половина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога се разбуди веќе беше ноќ, а капките дожд беа претворени во кристалчиња од мраз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека пушеа, Марија ѝ се препушти на желбата да се довери некому и нејзиниот глас одѕвонуваше погласно од дождот и од тресењето на автобусот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не ми преостануваше друго освен да им се покорам на желбите на оние што очекуваа јуначки дела од мене и сега, со кисела насмевка, чекорев по џуџестата птица, по нејзиниот глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Победи ја Мортенија, сотри ја нејзината гарда.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И никој веќе не се сомневаше дека најпосле и на овој проблем ќе му се стави точка, кога однекаде пак, по којзнае кој пат, се јави нејзиниот глас, рече: - Ајдете, - ни довикна, - што сте замрзнале, одете!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ја прислушкував Големата вода, го чекав нејзиниот глас.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во часот таа е насекаде, проклет да бидам, нејзиниот глас над сѐ наоколу царува.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас пак ја гледав Големата вода, го слушав нејзиниот глас, летав над нејзиното огромно пространство.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во првиот миг така неочекувано најдувајќи се повторно слободен, крај брегот, слушајќи го нејзиниот глас, не гледајќи на брановите како избезумен, поитав кон Неа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во страшниот сон ја чу, нејзиниот глас го пробуди, со изгорени усни, во сон, во магија, во занес рече: - Мајко, мајчице мила!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- О, мило мое, о, мајкино срце! - го слушате нејзиниот глас. Сѐ беше во Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Беше темница и воопшто не се гледаше а таа остана цела ноќ со нас, ни правеше друштво.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Повеќе го паметам нејзиниот глас и нејзината адреса, се викаше Горица Здравева од ул.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нејзиниот глас се креваше угоре заедно со слаткиот летен воздух, мошне мелодичен и исполнет со некаква среќна меланхолија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нејзиниот глас како да се забодуваше во мозокот на Винстон како парчиња искршено стакло.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знам, можеби ми рече или така ми се причини тогаш, додека симнат на подот на коленици ги средував цедињата паднати од наткасната, кога над мене го слушнав нејзиниот глас: „Нино, можеби ти не се познаваш ни самиот себе.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Можеби,“ ѝ реков наведнат над цедињата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Може и деца ќе има”, нејзиниот глас тука затрепери.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го слушам уште од вратата нејзиниот глас, онака отворен, без задршка до мене што стигнува.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога повторно го слушна нејзиниот глас, се успокои.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не знам коуку дена гу нусик у пазувта, ама вадин ги видек сте лафои на Пелагија! кажува Чана, а Митра во нејзиниот глас открива болка, сакала да го скрие, кучката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Така, така секна нејзиниот глас, ама сликата што ја создадоа нејзините зборови долго трепереше пред нејзината втора ќерка.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Крај неа не е веќе Митра, нејзиниот глас доаѓа од одајчето на бабата Петра, само Чана не може да разбере што зборуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа читаше со јасно лице, но како да се беше оддалечила во својата фотеља, така што нејзиниот глас престанува да се слуша, макар што усните се движат и раката ги свртува страниците.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тогаш на Бадник 68. заѕвони телефонот и јас се јавив и потполно се наежив кога го слушнав нејзиниот глас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Нејзиниот глас го беше совладала внатрешната Мајкина тишина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Повторно се јавив, најпосле го слушнав нејзиниот глас. Беше необичен. Како да идеше од далеку, од многу далеку.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„А му реков -остави го. Не ме ни послуша. Морав да го убијам.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се покаја после, но тогаш праша - „Чие присуство?“ и пламна од прснатата жица на нејзиниот глас.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Го убив, Никола.“ Нејзиниот глас беше сув и безбоен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Толку упорно, толку сигурно мамеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури потоа ги отвори очите и ме погледна толку изненадено што се чинеше дека за прв пат ме забележува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и цела дузина пријатели да се најдеа покрај мене за да ме уверуваат дека се лажам, дека тоа не е нејзиниот глас, пак ќе тргнев по него. По гласот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И наеднаш се оддалечи, замина негде не само со поплаките туку и со гласот, и моите зборови повеќе не ја престигнуваа; ми се чинеше дека попусто ги арчам, дека попусто се трудам, па затоа и се чувствував заскитан сè додека не почувствував дека нејзиниот глас се враќа, дека дишењето ѝ се забрзува, а челото, до тој момент речиси суво, наеданаш се ороси со студена пот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
До мене ќе допреше нејзиниот глас преку меѓусобното радио: „Почувствува ли?“ А јас ќе одговорев: „Да, тоа беше тој.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Нешто не е в ред?“ најпосле го разбуди нејзиниот глас.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога во ноќта го слушавме нејзиниот глас, бевме посигурни по мирно спиевме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одеднаш го сепна свежината на нејзиниот глас.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Во нејзиниот глас се губеше интензитетот на живеењето по кој ја препознававме.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со мојата особена почит и благодарност Луан Старова XV Имаше мигови од времето на најинтензивната преписка со Елен Лејбовиц (иако никогаш не сум ја видел, ниту сум го слушнал нејзиниот глас), кога таа ми стануваше многу блиска, ми го надополнуваше семејството со тоа што не можеше да ми го даде Балканот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Попусто мајка му го разбудува додека париските оџаци чадат - Жан Жак од нејзиниот глас полудува.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
А во ушите сѐ уште како најсмирувачка и најмила мелодија ми звучи нејзиниот глас кој ми се чини, сепак, дека е нејзино вчера и денес. А утре?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во ушите како најмила мелодија ми звучи нејзиниот глас кој ми се чини, сепак, дека е нејзино вчера и денес. А утре?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во разгорот на бојот никој не го слушна нејзиниот глас кој се исцеди и секна...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Амин - рече Мита. Потсмешливо проѕвони нејзиниот глас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Те повикав затоа што те сакам, мислам дека те сакам, и сакам да се сретнеш со некого.“ „Се разбира“, реков.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Слушај“, нејзиниот глас пак доби на острина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Да“, рече таа, „бевме блиски“, и јас се сетив на првата ноќ во нејзиниот стан, момчето во меур и облеката од провидна фолија, се сетив на целиот зашеметувачки спектакл на нашата врска кога го слушнав нејзиниот глас како удар на чекан на рефренот „но не толку блиски“. превод: Г. Н. Ом
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Сакам да го сретнеш Мајкл. Мајкл Малоне.“ „Добро. Кој е тој?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Т. Корагесан Бојл (Coraghesan Boyle) е роден 1948-та во Пикскил (Peekskill) во државата Њујорк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Мислам дека немав прочитано ниту една книга пред својата осумнаесета година“, вели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со месеци се немаат видено и тој е изненаден дека и таа има израснато високо, и не само што израснала и се пополнила, туку блеска со некоја чудесна убавина што се шири не само од нејзиното фустанче, туку и од нејзиното гласче, од насмевот во лицето, од затемнетото синило во очите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Престанете и двајцата и кажете ми веќе еднаш што се случило!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Е, сега претеравте – згрме страшно со тој нејзин глас од кој, кога е навистина многу лута, коските ми се стресуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)