Сега веќе нејзиното лубениче на кората имаше линии, со боја на жад и смарагдни шари, и линии како мали вени, во пределот меѓу пругите.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Таа повторно стана и чекореше низ бавчите, накај местото каде што растеше нејзината лубеница и со посебно чувство на благосостојба што беше ја обзело, имаше мајчински нагон да ја види својата лубеница.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Сега инстинктот ѝ кажуваше дека нејзиното лубениче беше доволно големо за да не биде заразено од нејзиниот допир, и затоа со двете раце и со грижа својствена на мајка кога го зема в раце своето дете, таа го поткрена лубеничето неколку сантиметри од земјата.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)