Челото ја оддаваше нејзината сигурност во себе.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Постоеле правила што умните по никоја цена не ги погазувале, а таа себеси се сметала дури сто на сто умна.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Кроткото спиење беше одраз на нејзината сигурност во себе а будноста на двете црни очи како внатрешни, внимателни стражари, припокриени со своите тешки капи – трепките, беа подготвени да забележат се наоколу.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Имал пет крави, не знам колку овци, и не знам уште колку ниви, па иако бил вдовец таа пресметала дека само зад таквото богатство можела да смести лулка во која ќе одмарала нејзината сигурност, а нејзе во животот само сигурноста ѝ била важна, ништо друго.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Знаев дека таа нејзина сигурност е неприродна; претпоставував, дури, дека зад неа се крие и сосема ронливо човечко суштество, слабо и искомплексирано.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)