Со бакнежи и солзи, на големата и шумна минхенска станица, девојките се разделуваа. Нивната песна молкна уште пред Јасенице.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Беше тоа нивна песна, а одамна ја немаше слушнато.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Нивната песна се виши над кубето од божилото дур ти го готват лебот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Сега можете да им се наслушате, ова е една таква нивна песна, неа тие ја повторуваат секоја гладна ноќ, а вие де стиснете уште малку.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ме помина и ги забави чекорите под прозорецот на тројцата студенти наслушнувајќи ја нивната песна.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сè поретко ќе првнат над нашите глави, сè поретко ќе заѕуни нивната песна.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
А кога Козаците ја пееја онаа нивна песна за степата и за брзите коњи, ти се качи на масата и играше казачок.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Навистина играше а ние ти плескавме, а и некој од мажите посака да ти се придружи, дури и се качи...
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Почнале и некои нивни песни да пеат. Шантара, пантара, ништо не ги разбираш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)